Rozdzial 20 "Po co rozdrapywac dawne rany?"

Przeczytaj notkę pod rozdziałem!!!

            Blondynka siedziała w kuchni i jadła kanapkę. Starała się dotrzymać obietnicy złożonej Mateuszowi. Sama nie lubiła kiedy ktoś czegoś nie dotrzymywał, więc ona starała się jeść normalnie, co jednak nie było łatwym zadaniem. Dwie kanapki z ciemnego pieczywa z dodatkiem pomidora wydawały jej się zbyt duże.

            Paulina przy śniadaniu myślami wracała do wczorajszego dnia. Nie wiedziała, co sądzić o sytuacji, która zaszła w samochodzie Mateusza. Dodatkowo jeszcze w głowie słyszała słowa Kasi. Czy to wszystko naprawdę musiało, aż tak się skomplikować? Lubiła Wojtka, jednak jak kolegę z którym może co jakiś czas pogadać. Z jego strony oczekiwała tego samego.

            Rozmyślenia dziewczyny przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Szesnastolatka wstała z krzesła i wyszła do jasnego korytarza. W drzwiach wejściowych zauważyła wchodzącego ojca, który wnosił czarną walizkę. Podeszła do mężczyzny pogodnie się uśmiechając. Marek spojrzał zdziwiony na córkę.

- Czemu nie jesteś w szkole? – lustrował dziewczynę wzrokiem.

- Głowa mnie dziś rano bolała. – z jednej strony nie kłamała. Choć prawda była taka, że to lekarka zabroniła jej iść do szkoły tego dnia.

- A okej – rzucił i wyszedł z powrotem przed dom. Przy bagażniku stała Sylwia i wyciągała inną torbę. – Ej, zostaw to! Nie miałaś nic dźwigać!

- Przecież to jest lekkie – odparła starsza blondynka, jednak zostawiła bagaż mężowi. Ruszyła w stronę domu, gdzie w drzwiach frontowych zauważyła swoją córkę. Sylwia stwierdziła, że Paula jest strasznie blada. Podeszła do nastolatki i niepewnie wzięła ją w ramiona.

            Kobieta w Gdańsku przemyślała sobie kilka spraw. Na pierwszym miejscu postawiła sobie polepszenie kontaktu ze swoim dzieckiem. Ściskając szesnastolatkę w ramionach czuła, że Lili jest zdziwiona. Licealistka stała prosto z rękoma puszczonymi wzdłuż ciała. W końcu po pewnym czasie wyciągnęła dłonie i oparła je na plecach Sylwii. Nagle poczuła ogarniającą ją nostalgię, nie umiała sobie przypomnieć kiedy ostatnio przytulała swoją rodzicielkę. Uśmiechnęła się delikatnie myśląc, że prawie wszystko nagle zaczyna się poprawiać. Nie licząc oczywiście dziwnie zachowującego się Mateusza.

- Nic ci nie jest? – spytała ciężarna kobieta wypuszczając córkę z ramion, jednak ciągle trzymając jej dłonie. Obserwowała swoją pociechę, widziała że coś się zmieniło, aczkolwiek nie umiała stwierdzić, co jej nie pasuje.

- Tak, pewnie – dalej kłamała Paulina. – Rano bolała mnie tylko głowa – powtarzała tą samą bzdurę, którą wcisnęła ojcu.

            Razem z rodzicami przeszła do salonu, gdzie usiadła na fotelu podciągając kolana pod brodę. Obok niej, na kanapie usiadła Sylwia i Marek, którzy wyglądali na zmęczonych po podróży.

- Babcia pytała kiedy w końcu ją odwiedzisz? – zaczęła nagle kobieta, biorąc w dłonie kubek z ciepłą herbatą. Napój został przygotowany chwilę wcześniej przez Marka.

- Może pojedziemy tam na święta? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Lili.

- Też daliśmy taką propozycję – wtrącił czterdziestolatek.

- Babcia nie była zdziwiona? – Paula spojrzała się na brzuch rodzicielki.

- Trochę, jednak potem cieszyła się z powodu dziewiątego wnuka – odparła Sylwia, uśmiechając się.

            Paulina zaśmiała się przypominając sobie o siódemce swojego kuzynostwa, które widziała strasznie rzadko. Nie miała też z nimi zbytniego kontaktu przez to, że była najmłodsza. Znaczy jak urodzi się jej rodzeństwo będzie już druga od końca.

- Jedziemy dziś po te farby? – zaczął nagle Marek zerkając na żonę.

- Tak, pojedziemy po obiedzie - potwierdziła Sylwia.

- Po farby? – wtrąciła się nagle Paulina.

- Do pokoju twojego brata – wymamrotała blondynka, po czym wzięła kolejny łyk ciepłego napoju.

            Paulina oszołomiona obserwowała swoich rodziców. Czy właśnie dowiedziała się, że będzie miała brata? Nie mogła uwierzyć w to co słyszy, mimo to strasznie się cieszyła. Jeżeli myślała o rodzeństwie zawsze wyobrażała sobie siebie z małym chłopcem, z którym będzie się bawić. Zielonooka uśmiechnęła się szeroko, zdając sobie sprawę, że coraz częściej jest szczęśliwa.

- Chcemy wyremontować gabinet i przemienić go w pokój dla dziecka. Może przy okazji u ciebie też coś zmienimy? – spytał Marek, włączając telewizor i przyglądając się temu co leci na danym kanale.

- Już chcecie robić remont? Nie za szybko?

- Niee! Ty się urodziłaś miesiąc przed czasem. Teraz zostało nam jeszcze pięć, ale mimo wszystko pragnę pomalować wnętrze już teraz. Nie chcę, aby dziecko spało w pokoju, w którym śmierdzi farbą – tłumaczyła Sylwia masując widoczny już brzuszek.

            Lili zgodziła się z mamą, a następnie wyszła z salonu tłumacząc, że musi odrobić lekcje. Weszła do siebie, gdzie rzuciła się na łóżko. Z brązowej szafki nocnej zabrała swój telefon i obróciła się na plecy, aby móc wygodniej leżeć. Odblokowała urządzenie i przejrzała wszystkie komunikaty. Kilka zbędnych wiadomości z reklamami i dwa nieodebrane połączenia. Sprawdziła godzinę, a kiedy stwierdziła, że trwa przerwa oddzwoniła do Bartka. Usłyszała dwa puste sygnały, po których chłopak odebrał.

- Hej dalej jesteś chora, słońce? – zagadnął brunet po drugiej stronie.

- Jestem w domu. Jutro będę już w szkole. – uśmiechnęła się słysząc słowo „słońce”, musiała stwierdzić, że coraz bardziej jej się to podobało.

- Tęsknie za tobą – przyznał nagle Bartek, przez co Paulina poczuła uścisk w dole ciała oraz ciepło w okolicy serca. Czy to wszystko naprawdę się działo? Czy ktoś się o nią martwił i ktoś za nią tęsknił? To wszystko wydawało się zbyt nierealne.

- Już jutro się zobaczymy.

- A sobota dalej aktualna czy musisz siedzieć w domu? – nagle w jego głosie można było wyczuć zmartwienie.

- Aktualna, chyba że ty zmieniłeś plany. – chłopak się zaśmiał.

- Trzynasta ci pasuje?

- Okej. Spotkamy się tam gdzie ostatnio?

- No przed kinem – odrzekł spokojnie.

- Tylko tym razem nie bierz piłki. – Bartek znów zachichotał.

- Zastanowię się… - w tle nagle zadzwonił dzwonek. – Dobra, ja kończę słoneczko. Trzymaj się, okej? – spytał uroczo. Paulina w wyobraźni widziała jak dziewiętnastolatek się uśmiecha.

- Do zobaczenia – odpowiedziała i się rozłączyła. Ciepło w jej sercu rozchodziło się na resztę jej ciała.

            Usiadła na pościeli z szerokim uśmiechem, przeczesała włosy i wstała. Ciągle szczęśliwa zaczęła odrabiać, przy biurku, lekcje. Humor nie popsuł jej się do wieczoru.

***

            W sobotę przed godziną trzynastą Paulina zjawiła się przed kinem. Weszła do środka, nie chcąc zmarznąć. Usiadła na czerwonej kanapie, ustawionej niedaleko kas biletowych. Zdjęła czarną i skórzaną kurtkę i położyła ją sobie na kolanach.

            Tego dnia założyła zielony trochę wypłowiał sweterek, który sięgał jej do połowy uda. Ubranie to idealnie komponowało się z jej zielonymi oczami. Ubrana jeszcze w czarne rurki i szare balerinki wyglądała schludnie, ale i luźnie.

            Punktualnie o trzynastej do budynku wszedł brunet. Ubrany w jeansy i zwykłą czarną kurtkę i tak przyciągał wzrok wszystkich dziewczyna, a nawet starszych kobiet, dookoła. Zdecydowanym krokiem przeszedł w stronę Pauliny, uśmiechając się przy tym od ucha do ucha. Dotarł do nastolatki i porwał ją w ramiona, mocno ściskając. Paulina nagle poczuła, że chłopak podnosi z ziemi. W jego ramionach wsiała kilka centymetrów nad podłogą, mimo pewnego dyskomfortu czuła się bardzo dobrze. Miała wrażenie, że nie mogła poznać kogoś lepszego od Bartka.

            Po pewnym czasie ciszy, której żadne nie przerwało brunet postawił dziewczynę i spojrzał jej niepewnie w oczy, kiedy dziewczyna się zaśmiała on także to uczynił.

- Idziemy kupić bilety? – zadał pytanie odgarniając kosmyk włosów za ucho blondynki. Poczuł, że dziewczyna zadrżała. Paulina przełknęła dziwny twór w gardle, układając na ustach słowa. W końcu stwierdziła, że nie jest w stanie nic powiedzieć, więc tylko kiwnęła głową. Bartek coraz bardziej ją onieśmielał, choć może bardziej nie chciała powiedzieć czegoś niestosowanego. Bała się przed chłopakiem zbłaźnić.

            Trzymając się za dłonie przeszli kupić bilety, a następnie skierowali się na sale kinową, gdzie zajęli swoje miejsca. Oprócz nich na sali było jeszcze małżeństwo i grupka chichoczących dziewczyn. Paulina i Bartek usiedli w niebieskich fotelach na samej górze, po czym chłopak od razu zaczął jeść wcześniej kupiony popcorn.

            Film zaczął się po półgodzinnej emisji reklam. Mimo banalnej fabuły o miłości, film był śmieszny. Paulina kilka razy śmiała się do rozpuku zapominając o wszelkich problemach. W przeciwieństwie do niej Bartek nudził się przez cały seans, bardziej interesowało go obserwowanie swojej towarzyszki.

            Widząc jej uroczy uśmiech i słysząc jej szczery śmiech sam czuł się szczęśliwy. Cieszył się, a jednak był zły na siebie, że znów był kimś zauroczony. Przecież obiecał sobie, że już się nie zakocha. A wystarczyło jedno spojrzenie w zielone oczy Pauliny, aby zmienił zdanie.

            Paulina nagle zerknęła na Bartka, już od długiego czasu czuła jego wzrok na sobie. Chłopak niespodziewanie złapał jej podbródek i zbliżył jej usta do swoich. Paula natychmiast została sparaliżowana. Mimo, że nie był to ich pierwszy pocałunek, dziewczyna czuła dreszcze płynące wzdłuż jej kręgosłupa. Po pewnej chwili wyciągnęła się w fotelu i założyła ręce za szyją dziewiętnastolatka, zmniejszając odległość między sobą, a nim. Zdziwiła go jej śmiałość, jednak było to pozytywne zaskoczenie. 

            W końcu po pewnej chwili Bartek się odsunął, a Paulina onieśmielona spuściła wzrok rumieniąc się ze wstydu. Chłopak uścisnął lekko jej rękę, chcąc aby na niego spojrzała. Blondynka uniosła speszony wzrok, aczkolwiek widząc uśmiech Bartka także lekko uniosła kąciki ust. On tylko lekko musnął dłonią jej policzek.

            Resztę filmu Paulina oglądała, opierając głowę na ramieniu Bartka. Kiedy sens się skończył wyszli w sali, wyrzucili pudełka po przekąskach i przeszli w stronę wyjścia, wciąż trzymając się za ręce.

- Zapraszam cię na kawę – rzekł przed budynkiem kina, zapinając kurtkę.

- Zasłużyłam sobie? – zaczęła się droczyć Paulina.

- No nie wiem – ciągnął poważnie Bartek.- Na kawę chyba mogę ci pozwolić.

- Dziękuję za twą łaskawość, panie królu – odparła śmiejąc się żartobliwie. Brunet objął ją w tali i poprowadził w kierunku małej i obleganej kawiarni.

            Lokal urządzony był w jasnych wręcz neonowych kolorach. Różowe i zielone stoliki przyciągały wzrok, a więc i klientów. Po wejściu Paulina nie dziwiła się, że kawiarnia nazywa się „Kolorowa”. Para usiadła w jednym kącie pomieszczenia, stroniąc od innych ludzi. Na stoliki stała malutka karta z napojami, oraz pomarańczowa niezapalona świeczka.

            Przy stoliku zaraz pojawiła się roześmiana kelnerka z ogniście rudymi włosami, które dodatkowo miały kilka czerwonych pasemek. Paulina zastanowiła się, czy dziewczyna ze względu na nazwę obiektu miała taki kolor włosów. Kobieta stała z malutkim notesikiem, gryząc końcówkę od długopisu.

- Dwa razy czarną kawę i…

- Ja poproszę zieloną herbatę – poprawiła brązowookiego Paula.

- Jedną zieloną herbatę i jedną kawę z mlekiem. Poprosimy też dwa kawałki sernika – Bartek mruknął do kelnerki, dając znać aby już poszła.  Kiedy rudowłosa już ich zostawiła blado uśmiechnął się do nastolatki naprzeciwko.

- Nie przepadam za kawą – wytłumaczyła nagle.

- Nie zapytałam, co chcesz. Moja wina, nie musisz przepraszać.

- Nie przepraszam, tylko cię uprzedzam. Co tam u ciebie? – widzieli się już od trzech godzin, a dopiero teraz zaczynali normalnie rozmawiać.

- Powinienem się dziś uczyć. W poniedziałek zaczynamy próbne matury – odparł rozżalony, bawiąc się stojącą solniczką.

- Nie wydajesz się zmartwiony.

- To tylko próbna, poza tym po co komu matura – odparł pewnie.

- Ostatnio chciałeś iść na medycynę lub farmację – przypomniała Paulina. Kelnerka w tym czasie pojawiła się z ich zamówieniem. Postawiła filiżanki i dwa kawałki ciasta, a następnie szybko odeszła z powrotem. Lili zauważyła, że kobieta obserwowała tylko Bartka, a na nią nie zwracała najmniejszej uwagi. Chyba musiała się przyzwyczaić do tego, iż każda dziewczyna chciałaby go mieć.

-  Jakoś się rozmyśliłem.

- Coś się stało? – spytała oszołomiona, słysząc wkurzony głos bruneta.

- To nic takiego – odfuknął i zaczął jeść sernik. Paulina spojrzała niepewnie na swój kawałek. W umowie z Mateuszem nie było mowy o ciastach, miała jeść tylko główne posiłki w dniu. Odsunęła lekko talerzyk.

- Wiesz ja nie byłam chora… - zaczęła, nagle czując potrzebę powiedzenia chłopakowi, co się stało. Chciała z nim być szczera. Bartek podniósł wzrok znad kawy. – Znaczy byłam… jestem. Kurczę nie wiem od czego zacząć… - zakryła dłonią oczy. Jeżeli chciała powiedzieć mu o problemie z jedzeniem musiała wspomnieć też o gimnazjum. W końcu tamta cała sytuacja doprowadziła do jej stanu i obsesji. Bartek pośpiesznie złapał jej wolną dłoń, a potem zaczął palcem rysować różne kształty po jej wewnętrznej stronie .

- Musimy sobie coś ustalić, okej? – Paulina niepewnie kiwnęła tylko głową.- Jesteśmy teraz razem, tak? Nie wracajmy do przeszłości, która była-minęła. Mówmy o teraźniejszości lub o tym, co będzie. Po co rozdrapywać dawne rany? Pogadajmy o spotkaniu w przyszłym tygodniu, co ty na to? – mówił szybko starając się pokrzyżować Paulinie plany. Cały ten tekst wymyślił na poczekaniu, nie mógł doprowadzić do mówienia o dawnych czasach. Domyślał się, że gdyby dziewczyna opowiedziała mu o sobie, oczekiwałaby od niego tego samego.

- W przyszłym tygodniu? – zadała pytanie nagle zbita z tropu. Oczekiwała z jego strony zrozumienia, a otrzymała jego wściekły wzrok i podniesiony ton. Nagle w jego obecności poczuła się nieswojo. Czyżby Bartek coś ukrywał?

*** 

Hej przepraszam, że tak późno jednak nie miałam dziś zupełnie czasu na bloga. Szczerze mówiąc nie wiem, co sądzić o tej części. Podoba Wam się? Przyjemnie pisało mi się fragment z Bartkiem, oni są taką uroczą parą, co nie?

Kurczę już od jakiegoś czasu piszę o tym, że Wojtek i Mateusz to ta sama osoba. Wojtek to jego taki pseudonim lub ksywka, coś w ten deseń. Mimo to ciągle zdarzają się pytania, kto to Wojtek... Czytajcie ze zrozumieniem, proszę.

Uprzedzając kolejne pytania akurat co do Sylwii ( mama Pauliny) popełniłam ogromny błąd tzn. w pewnej chwili wydawało mi się, że kobieta nazywa się Sara... Mama Pauli ma na imię Sylwia.

Chciałam wam strasznie podziękować, za odzew pod ostatnią częścią. Nie spodziewałam się tylu komentarzy, bardzo Wam dziękuję. Nawet nie wiecie jak się cieszę gdy czytam Wasze słowa.

Okej teraz standardowo kilka pytań :)

Jak myślicie czemu Bartek tak ostro zareagował?

Czy to dobrze, że Paula zaczęła rozmawiać z mamą?

Co sądzicie o rozdziale?

Piszcie na dole :)

A jeszcze chciałam napisać, że rodzice Pauliny w końcu dowiedzą się o szpitalu, obiecuję. 

Pozdrawiam i życzę miłego dnia.

Kilulu