Rozdział 9

Czytasz=Komentujesz


            Paulina siedział cały czas oszołomiona sytuacją, która wydarzyła się chwile wcześniej. Starała uspokoić się nierówny oddech i przyśpieszone serce. Nie umiała wyprzeć z pamięci obrazu całującego ją Matusza. Nie rozumiała czemu to zrobił i co chciał tym dokonać.

            - Hej – usłyszała znajomy, damski głos za sobą. Niepewnie się odwróciła i spojrzała na zdziwioną Olę. Dziewczyna założyła wcześniej kupiony strój. W naturalnym świetle stylizacja prezentowała się jeszcze lepiej. Ola dodała jedynie złote długie kolczyki, które były podobne do bransoletek.

            -  O cześć – Paulina uśmiechnęła się przyjaźnie i zeskoczyła z murku. Przechodząc kilka metrów podeszła do licealistki – Co tam?

            - U mnie w porządku, a u ciebie? Nie mówiłaś, że masz chłopaka. – Aleksandra uważnie przyglądała się Pauli. Nie wiedziała, co ma myśleć o tym co przed chwilą widziała.

            - Nie mówiłam ci, bo nie mam chłopaka – szesnastolatka spojrzała na swoje buty, zaczęła nim szurać po piaskowej drodze. Czemu z taką trudnością przychodziło jej mówić o sobie?

            - To, co to za chłopak? Ten w szarej koszulce? – mówiąc to skrzyżowała ręce.

Paulina nie wiedząc, co powiedzieć ruszyła wolnym krokiem jedną z dróg w parku. Wiedziała, że Ola podąży za nią, skierowała się, więc w stronę stawu. W drodze do celu zastanawiała się, czy chce coś wyjawić koleżance. Bała się, że Aleksandra także ją zostawi jak inni znajomi. Mimo krótkiej znajomości lubiła ją, podobał jej się optymizm i radość jakimi pałała dziewczyna. Na około stawu ustawione były ławki, dziewczyna wybrała jedną i usiadła na niej. Jej towarzyszka zrobiła to samo i pytająco spojrzała na Paulinę.

- Co mam ci powiedzieć? – Pauli kręciło się w głowie od wszystkich zdarzeń tego dnia. Nie wiedziała już komu ma ufać.

- Może zacznij od początku? Powiedz po prostu to co cię gryzie.

- To jest zbyt długa historia. Tego nie da się od tak powiedzieć. – westchnęła szesnastolatka i zakryła twarz dłońmi.

- Mamy trochę czasu, możesz mówić – Lili wzięła głęboki oddech i spojrzała przed siebie, wiedziała, że jeżeli ma się zwierzać nie może patrzeć koleżance w oczy.

- Już od kilku dni chciałam ci to opowiedzieć, jednak cały czas się bałam. No dobra, wszystko zaczęło się trzy lata temu, kiedy byłam w gimnazjum. Chodziłam do szkoły, którą lubiłam, nauczyciele byli mili, a moja klasa idealna. Do czasu… - dziewczyna wzdrygnęła się przypominając sobie wszystko od nowa. Czuła się jakby przeżywała to wszystko od początku. Ten okropny film zapisał się w jej pamięci i nie umiała się go pozbyć – W połowie pierwszej klasy z innej szkoły przeniósł się Piotr. To śmieszne ale ten chłopak mi się podobał, nie rozumiem, co wtedy myślałam. On jednak zainteresował się moją przyjaciółką. Było mi ciężko kiedy zaczęli się spotykać. Czułam się jak piąte koło u wozu, a potem było już tylko gorzej. Magda wolała spędzać czas z nim, ja już poszłam w odstawkę. Widywałam się z nią jedynie jeżeli się pokłócili. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego, że spotykała się ze mną wtedy, bo nie chciała być sama, nienawidziła samotności. Po pewnym czasie przestała się już odzywać i dzwonić. Był czas kiedy przez miesiąc nic do mnie nie powiedziała. Ja nie nalegałam na kontakt z nią, nie chciałam jej o to prosić. Widziałam, że jest szczęśliwa i nie umiałam jej tego psuć.  W drugiej klasie zaczęły się wyzwiska. To On to zapoczątkował, a Magda mu zawtórowała. Po nich przeszło na klasę, a potem na szkołę. Niosło się jak taka epidemia, kiedy w końcu się zorientowałam, co się dzieje wyszło na to, że nie mam z kim gadać. W szkole mówiłam jedynie „jestem” kiedy nauczyciel sprawdzał obecność, a przez resztę czasu milczałam. Dużo pomogła mi muzyka, której w tamtym czasie zaczęłam słuchać na potęgę. Pomagała zagłuszyć opinie innych.

- Bardzo mi przykro. Mogę się tylko domyślać jak było cię ciężko – Ola złapała dłoń Pauliny, aby dodać dziewczynie otuchy. Dziewczyna zaczęła nagle płakać, a łzy popłynęły po jej policzkach.

- To nie było najgorsze. Jeżeli miałabym wybrać czy chce te wyzwiska i samotność od tego, co się stało, bez zastanowienia wybrałabym samotność. Nawet jeżeli miałaby trwać moje całe życie. Podobno zawsze zapamiętujemy te złe wydarzenia z naszego życia. Ja jestem tego najlepszym przykładem. Z tego dnia pamiętam każdą minutę. – Paula spojrzała na Olę. Jej zdziwione oczy, przyglądały się twarzy Lili, szukając w niej chyba odpowiedzi na dalsze tajemnice. – Wracałam ze szkoły i byłam pewna, że już nic mnie nie spotka. Kiedy nagle poczułam dłoń zaciskającą się na moim ramieniu. Mój przeciwnik pociągnął mnie w stronę zaułka między sklepem muzycznym „Bleus”, a lokalem z chińskim jedzeniem. Kiedy już tam byłam, odwrócił mnie w swoją stronę. Zobaczyłam jego zimne spojrzenie, widziałam w nich władze. Wiedział, że nie jestem w stanie mu uciec. Chciałam krzyczeć, jednak zasłonił mi usta swoją potężną ręką. – dziewczyna załkała, nie chciała teraz przerywać. Z każdym wypowiedzianym słowem czuła się coraz lżejsza. Ola domyślając się, co stało się Paulinie zakryła usta ręką twarz. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy.

- Pamiętam, że nagle się przewróciłam. Chyba było to spowodowane uderzeniem o ścianę, bo strasznie bolały mnie żebra. Usiadł na mnie okrakiem i rozpiął moją kurtkę – przypływ emocji i wspomnień spowodował kolejną falę łez. Na chwilę zawiesiła głos. Ola wyciągnęła szybko chusteczki i podała je koleżance.

- Nie musisz kontynuować, rozumiem, co chcesz powiedzieć – objęła szesnastolatkę ramieniem.

- Nie to nie tak. Nie zrobił mi nic więcej. Uciekłam mu, nie wiem jakim cudem, ale uciekłam. Biegłam najszybciej jak umiałam. Potem w domu zamknęłam się w łazience. To wtedy chciałam się zabić – aby poprzeć swoje słowa Paulina, podciągnęła prawy rękaw swetra. Nad łokciem było wiele jasno różowych blizn, każda była inna. Aleksandra wciągnęła powietrze z przerażeniem. Nie umiała sobie wyobrazić tego, co czuła Lili. Tak bardzo jej współczuła.

- Najgorszy był wzrok Piotra kiedy wróciłam do szkoły, ten facet, który miał mi to zrobić, był jego znajomym. Miał mnie przestraszyć i udało mu się to. Bolało mnie także to, że Magda na to nie zareagowała. Nic nie powiedziała, dalej z nim była. Widziałam jak razem się śmieją. Potem nastały wakacje, a teraz jestem w liceum. Teraz staram się o tym nie myśleć, jednak nie umiem, bo to cały czas wraca. Boję się, że ich spotkam, albo że stracę obecnych znajomych. Mam wrażenie, że wszyscy wiedzą o tym co mi się stało. Jesteś pierwszą osobą, której to opowiedziałam. Dziękuję, że mnie wysłuchałaś– uśmiechnęła się blado w stronę błękitnookiej. Ta ścisnęła tylko mocniej jej dłoń.

- Magda to dziewczyna z centrum handlowego? – Lili kiwnęła twierdząco głową. Nie umiała zrozumieć, tego czemu dalej za nią tęskni. – A, co to za chłopak? Ten, z którym się dziś spotkałaś?

- To Mateusz, brat Magdy. Pracuje u mojego taty i chcąc, nie chcą muszę z nim rozmawiać. Wydaje mi się, że nie wie o mojej przyjaźni z jego siostrą.

- Jeżeli pracuje u twojego taty, to czemu cię pocałował?

- Podobno założył się z kimś o to. Nie wiem już, co o tym wszystkim myśleć. Przepraszam, że cię tak męczę – nastolatka była zmęczona ostatnimi tygodniami. Na początku, mimo niechęci, lubiła w pewien sposób chłopaka, denerwowanie go sprawiało jej przyjemność. Jednak teraz kiedy zrobił coś tak podłego nie chciała go widzieć. Zrobił z niej rzecz, o którą można się zakładać.

- A to idiota. Zabiję jak go zobaczę. Jak mógł zrobić ci coś tak okrutnego, przecież on nie wie, co się stało kiedyś, prawda?

- Nie wie, przecież bym mu o tym nie powiedziała.

- Wiesz, co nie przejmuj się nim. Jest debilem jak każdy facet. Idziemy coś zjeść? – Ola wstała i przerzuciła torebkę przez ramię. Lili była wdzięczna, że Aleksandra nie wypytuje dalej o przeszłość. Cieszyła się, że została tylko wysłuchana, dzięki temu czuła się lepiej. Zielonooka wstała i razem z koleżanką poszły w kierunku wyjścia. Idąc przysłuchiwały się muzyce granej ze sceny i śmiały z piskliwego głosu wokalisty. Za wszelką cenę starały się porozmawiać na lżejsze tematy. Jednak postaci wyłaniające się nagle zza zakrętu miała to zniszczyć. Naprzeciwko dziewczyn pojawiła się Magda razem z grupą znajomych. Paulina dostrzegła tam także Piotra.

Po jej plecach przeszły dreszcze, a kolana zamieniły się w watę. 

***

Buum! Jest 9 rozdział!

Jak Wam się podoba? 

Co myślicie o Oli, dobrze się zachowała?

Jak skończy się spotkanie z Magdą?

Piszcie na dole komentarz, nawet te złe :)

Czekam na wasze opinie.

W związku z dodanie tego rozdziału, odwieszam bloga, jednak nie mam pewności czy kolejny rozdział pojawi się za tydzień. To zależy od zajęć w szkole.

Pozdrawiam,

Kilulu

P.S W rozdziale mogą być błędy, jest do poprawy. Przepraszam.