Rozdzial 18 "Pilnuj swojego kolegi, bo jeszcze sobie paznokcie polamie"

            Lili obudziła się w nocy z soboty na niedzielę. Twarde łóżko i inna pościel od razu uświadomiły ją, że nie jest u siebie w domu. Przerażona otworzyła oczy, jednak w pomieszczeniu było ciemno, a jedynym jasnym punktem była malutka świecąca lampa w kształcie gwiazdki, powieszona na ścianie po drugiej stronie pokoju.

            Dziewczyna podniosła się z materacu i oparła głowę na podciągniętych kolanach. Przestraszona stwierdziła, że w pokoju nie jest sama. Po jej prawej stronie na identycznym metalowym łóżku spała postać przykryta pod samą głowę kołdrą. Po policzku Pauliny pociekły nagle ciurkiem łzy.      Strach paraliżował jej wszystkie ruchy oraz ograniczał także wszystkie myśli.

            Zauważyła, że pod drzwiami od jej więzienia jest łuna światła. To mogło być dla niej nadzieją. Odsunęła zieloną pościel z swoich nóg, zauważając że na sobie ma niebieską pidżamę w kratkę. Była pewna, że nie posiada takiej w swojej kolekcji. Spuściła bose stopy na kafelki i stanęła chwiejnie na własnych nogach. Chciała przejść pod drzwi, jednak stojak przy jej łóżku uniemożliwił jej to. Idąc od metalowego przedmiotu za bezbarwną rurką zerknęła na swoją lewą rękę. Jak mogła wcześniej nie zauważyć, że jest podczepiona pod kroplówkę? Łzy odnalazły kolejną moc, z którą zaatakowały oczy nastolatki. Ona bezmyślnie zaczęła mocować się z stojakiem jak i z podczepioną kroplówką. Chciała się tego pozbyć ze swojego ciała.        

            Szarpania i hałasy zbudziły jej współlokatorkę w tak malutkim pokoju. Piętnastoletnia dziewczyna odwróciła się w stronę Pauliny i odgarnęła swoje rude włosy z twarzy. Widok, który spostrzegła wyraźnie ją zdziwił.

- Ej, co robisz? – spytała się zachrypniętym oraz zaspanym głosem. Lili nagle zamarła, stanęła bez ruchu przestając też oddychać. Miała nadzieję, że druga dziewczyna jej w ten sposób nie zobaczy. – Nie możesz tego oczepić. To tylko woda z solami nic ci nie będzie. Połóż się spać! – rozkazała młodsza, po czym okryła się kołdrą i znów wpadła w objęcia Morfeusza.

            Paulina jeszcze przez kilka minut stała osłupiała. Jaka woda z solami? Przełknęła gulę w gardle, po czym zrezygnowana usiadła na łóżku. Co robiła w szpitalu? I gdzie podział się nagle Mateusz? Przecież doskonale pamiętała, jak wsiadała z nim do samochodu po chłodnej kąpieli w stawie. A może to wszystko było snem? Upuściła zmęczona głowę na poduszkę. Pomyślała, że nie można śnić w śnie, dlatego spróbowała zasnąć. Marzyła o pobudce w swoim łóżku.

            W niedziele rano Mateusz wszedł do mieszkania Zalewskich z zamiarem wyszukania jakiś ubrań dla Pauliny. Nie była to zbyt komfortowa sytuacja, ze względu na to, że musiał iść grzebać po jej szafkach. Nie zdejmując butów i kurtki przeszedł jasnym korytarzem pod drzwi od pokoju dziewczyny. Złapał klamkę, odetchnął głęboko i wszedł do środka, gdzie od razu poczuł perfumy nastolatki. Kwiatowe z dodatkiem jakiegoś owocu, którego chłopak nie umiał rozpoznać.       

            Przy łóżku położył plecak, a w następnej chwili otworzył ciemnobrązową szafę, w której na każdej półce idealnie poukładane były ubrania. Przyglądał się ciuchom, szukając czegoś wygodnego w czym blondynka mogłaby spać. Kompletnie nie znał się na modzie i to zadanie go przerażało, ale nie mógł nic na to poradzić. W końcu dziewczyna została z nim sama na ten weekend.

            Po kilku minutach zdecydował się na szare dresowe spodnie i czarną luźną koszulkę z kotkiem. Spakował wybrane rzeczy do torby, usiadł na chwilę i zastanowił się czego jeszcze mogłaby potrzebować Paulina. Po kilku minutach zdecydował się poszukać bluzy, myśląc że w szpitalu może być chłodno. Po kolei otwierał szafki i wysuwał szuflady, jednak nic nie mógł znaleźć. Zrezygnowany uklęknął przed ostatnią szufladką. Wysunął ją ostrożnie, a potem zaśmiał się pod nosem. No tak o tym nie pomyślał. Nie zastanawiając się zbyt długo spojrzał na sufit, a ręką wyjął bieliznę i od razu wpakował do plecaka. Nie chciał o tym zbyt długo myśleć.

            Wstał z podłogi i rozejrzał się po pomieszczeniu, na obrotowym krześle zauważył kremowy sweterek. Stwierdził, że się nada więc wziął go do ręki i przystanął przy biurku, na którym leżała komórka Pauliny. Zdał sobie sprawę, że nastolatka może go potrzebować. Założył plecak i wyszedł z pokoju ostrożnie przymykając drzwi. Pokonał długi korytarz i skierował się przed dom.

            Kiedy zakluczył drzwi, usłyszał podjeżdżający samochód. Przestraszony, że mogą to być państwo Zalewscy odwrócił się w stronę gości. Przemaszerował ogródek i wyszedł naprzeciw Oli i Bartkowi, którzy wysiedli z granatowego audi zaparkowanego idealnie za samochodem dwudziestolatka.

- Paulina jest w domu? – spytała się Aleksandra poprawiając na ramieniu skórzaną torebkę, a Bartek w tym czasie wrogo zerkał na Mateusza.

- Nie ma jej – oznajmił spokojnym głosem student. Nie chciał pokazywać swojego strachu, jak i złości. Grał wyluzowanego, co z czasem weszło mu w nawyk. Po chwili dodał: - Jest w szpitalu.

- Możesz powtórzyć? – czarnowłosa wstrzymała oddech, kiedy Wojtek powtórzył swoją wypowiedz. Zacisnęła pięści i zdenerwowana ruszyła w stronę Mateusza. Stanęła przed nim i zlustrowała jego postawę, na co chłopak tylko prychnął. – Co jej zrobiłeś?

- Ja nic, ale wy chyba tak. Zasłabła po tej waszej imprezce – krzyknął w stronę Bartka, którego mięśnie na karku się napięły.

- Nie szczerz się tak, bo jak chcesz mogę ci ten uśmieszek zepsuć – odfuknął brunet podchodząc bliżej kłócącej się dwójki.

- Ej spokojnie! Wczoraj ją tak wystawiłeś, a dziś ci się na litość zebrało? – spytał student spoglądają w pełne jadu oczy dziewiętnastolatka.

- Zamknij się! – krzyknął ten wyższy i złapał czarnowłosego za koszulę. Ola przestraszona do czego może doprowadzić ta konfrontacja, spróbowała uspokoić swojego kolegę. Ten tylko wypuścił powietrze z ust i cofnął się do samochodu, do którego wsiadł i trzasnął drzwiami.

- Kiedy z stamtąd wyjdzie? – spytał podenerwowana szesnastolatka zerkając na Mateusza.

- Nie wiem, wczoraj robili jej badania. Jednak lekarz mówił, że to raczej nie jest nic poważnego – oburknął poprawiając pogniecione ubranie. – Powiem, żeby do ciebie zadzwoniła.

- Dzięki. – dziewczyna uśmiechnęła się lekko, po czym odwróciła się i przeszła do auta.

- Pilnuj swojego kolegi, bo jeszcze sobie paznokcie połamie – krzyknął kiedy nastolatka otworzyła drzwi. Zauważyła, że cały czas jest obserwowany przez Bartka, który wyglądał jakby chciał go zabić. Czarnowłosy poczekał aż znajomi Pauliny odjadą, a następnie sam zapakował się do samochodu i pojechał w kierunku szpitala.

            Wszedł na oddział, na którym leżała Zalewska i skierował się do dyżurki.

- Dzień dobry ja do Pauliny Zalewskiej, gdzie ją znajdę? – spytał zerkając na starszą pielęgniarkę z kwadratowymi okularami na nosie. Jej wredny wyraz twarzy wskazywał, że nie jest zbyt miła.

- Z rodziny? – spytała się zerkając znad papierów, które walały się po całym biurku.

- Tak – odparł pewnie się uśmiechając. Wiedział, że w inny sposób nie dostałby się do dziewczyny.

- Usiądź tu na chwilę, dobrze? – spytała zerkając na krzesło obok niej. Chłopak spełnił prośbę i zajął miejsce, spoglądając z oczekiwaniem na staruszkę.

- Jak ona się czuje?

- Oczywiście była przestraszona, bo nie wiedziała gdzie jest. Daliśmy jej coś na uspokojenie i teraz jest już lepiej, jednak mamy pewne obawy.

- Obawy?

- Chcielibyśmy zatrzymać ją na kilka dni, aby zrobić bardziej kompleksowe badania i poobserwować jej zachowanie.

- Coś jej dolega? – jego zmartwiony głos mówił wszystko sam za siebie.

- Cóż nie możemy jeszcze nic powiedzieć na sto procent, ponieważ taka diagnoza nie zostaje postawiona z dnia na dzień – tłumaczyła pielęgniarka. – Dziewczyna jest odwodniona, przemęczona, widać też że mało spała, jednak zauważyliśmy również, iż jest lekko wychudzona.

- Co ma pani na myśli? – spytał się nie rozumiejąc do czego dąży kobieta.

- Wydaje nam się, że twoja siostra ma problemy z odżywianiem. To spowodowało zasłabnięcie i zawroty. Jej organizm domaga się jedzenia. Teraz podajemy jej glukozę.

            Mateusz odwrócił głowę w stronę okna, które było idealnie na wprost niego. Przypomniał sobie wszystkie spotkania z dziewczyną. Tego wieczoru kiedy był u nich na kolacji, Paulina usiadła do stołu, jednak później sprzątnęła czysty talerz. A wczoraj rano nie zjadła nawet śniadanie, kiedy on opychał się płatkami. Czy to mogła być prawda? Czy Lili wyglądająca na zdrową, mogła mieć aż tak wielki problem. Mateuszowi zakręciło się w głowie. Nie tego spodziewał się po tym dniu, był pewny że blondynce tak naprawdę nic nie jest.

- Będziemy kontrolować jest zachowanie i wagę. Zobaczymy czy sprawdzą się nasze przypuszczenia – ciągnęła dalej siostra.

- Czym to może być spowodowane? – spytał nagle z ciekawości. Co doprowadziło ją do takiego stanu?

- Trauma z dzieciństwa, chęcią przypodobania rówieśnikom, jest wiele innych powodów. Najczęściej na tle psychiczno-emocjonalnym. – wyczuwalny żal w głosie sanitariuszki denerwował chłopaka, wiedział że Paula nie chciała litości. – Spróbuj z nią porozmawiać, może tobie coś powie, z nami nie chce rozmawiać.

            Mateusz grzecznie podziękował i wyszedł z dyżurki, wcześniej dowiadując się w jakiej sali leży jego koleżanka. Cały czas zdziwiony był podaną przez pielęgniarkę diagnozą. Kompletnie się tego nie spodziewał.

            Stanął przed jasnobrązowym drzwiami, wykonanymi z tworzywa sztucznego, i dwukrotnie zapukał. Choć nie usłyszał pozwolenia i tak wszedł do środka, a następnie zamknął za sobą wejście.

            W sali na metalowym łóżku, z nie wygodnym materacem, leżała Paulina w pozycji embrionalnej. Owinięta pościelą pod same ramiona cicho łkała, zostawiając słone łzy na poduszce. Nie spojrzała się nawet na Mateusza, była za bardzo zła i bezradna. Czuła, że jej w końcu ułożony świat, teraz znów się walił. A ona spada na samo dno, jednak teraz nie miała pewności czy uda jej się wstać. Czy rodzina Wojtkowskich zawsze będzie niszczyć jej egzystencje?

            Chłopak przeszedł całe pomieszczenia i usiadł na krześle zaraz przy łóżku nastolatki. Spojrzał się na łzy Lili i poczuł ukłucie w sercu. Czuł, że to przez niego płacze.

- Jak się czujesz? – spytał w końcu po długiej i krępującej ciszy. W pokoju oprócz nich nie było nikogo. Współlokatorka wyszła akurat na badania. 

- Wypierdalaj… - odparła pociągając nosem.

- Przywiozłem ci kilka rzeczy. Nie znam się na ubraniach, jednak starałem się wybrać coś sensownego – odparł wyjmując ciuchy z plecaka i układając je na metalowej półce wiszącej niedaleko Pauli. 

- Nikt cię o to nie prosił – odparła i otarła łzy, które ciągle napływały jej do oczu. Odwróciła się na drugi bok, aby nie patrzeć na nastolatka.

- Rozumiem, że jesteś zła, ale co miałem zrobić? Zemdlałaś i nie mogłem cię dobudzić. Twoi rodzice nie byliby chyba zadowoleni, gdybym zadzwonił do nich i powiedział: „Przepraszam, ale państwa córka przed chwilą umarła.” – zaśmiał się lekko z niestosownego żartu, na co blondynka tylko prychnęła.

- Rozmawiałem z pielęgniarką, mówiła że twoje badanie nie wyszły za dobrze. – powiedział wpatrując się w plecy dziewczyny.

- Kiedy skąd wyjdę? – zadała pytanie Paulina, czując nagłą duszność w pomieszczeniu.

- Za kilka dni. – jego spokojny miarowy oddech i tak wyprowadził Lili z równowagi. Natychmiast odwróciła się w jego stronę i podniosła na kolana. Ze złością spoglądała w jego oczy, a na jej policzkach lśniły świeże łzy.

- Jak za kilka dni?! Kurwa żartujesz sobie, tak? – przeklinała Mateusza całym sercem.

- Przestań krzyczeć! Muszą cię zbadać dokładniej, to nie jest takie proste.

- Ja chce wyjść dzisiaj, rozumiesz?! Dzisiaj!

- Nie mo…

- Zamknij się! Nic mi nie jest! Jestem zdrowa, jak ryba! Nie mogą trzymać w szpitalu zdrowych ludzi! – szukała konkretnych argumentów, jednak sama sobie nie wierzyła. W jej oczach po raz kolejny zaczęły zbierać się łzy, kiedy zobaczyła, że Wojtek nie wydaje się przekonany.

- Paulina twoje zachowanie nie jest normalne… nie powinnaś się głodzić – powiedział patrząc jej prosto w oczy. Jego wypowiedz przechyliła już szalkę na niekorzyść dziewczyny. Poczuła jakby poznał jej największy sekret. Teraz już wiedział, że jest aż tak beznadziejna, iż nie umie schudnąć. Czuła się beznadziejnie.

- Wyjdź stąd! To nie twoja sprawa! Jesteś debilem, który miesza się w moje życie! Nienawidzę cię! – krzyczała przez łzy, chcąc wstać i uderzyć studenta. Ten jednak złapał ją za nadgarstki. Lili spróbowała się wyrwać, ciągnąc go w taki sposób, że chłopak stanął na nogach. – Puszczaj mnie! Nie chcę cię dotykać, zostaw mnie w spokoju!

            Mateusz jednak nie ustąpił, a gdy nastolatka przestała się rzucać usiadł obok niej i mocno przytulił. Na początku dalej próbowała uciec, mimo to po chwili położyła głowę na jego ramieniu i po cichu zaczęła szlochać. On także czuł się w takiej sytuacji bezradny. Nie miał bladego pojęcia jak ma rozmawiać, z prawie nieznaną mu dziewczyną o jej trudnej przypadłości. Jednakże wiedział, że nie może jej teraz zostawić samej. Kiedy ona cały czas moczyła mu koszulę, on delikatnie odgarniał jej włosy.

- Musimy zadzwonić do twoich rodziców. – odparł po długiej chwili. Nastolatka nagle oprzytomniała i podniosła się do pozycji siedzącej. Otarła dłonią oczy i spojrzała się zmęczonym wzrokiem na swojego rozmówcę.

- Nie powiesz im o tym wydarzeniu. – jej błagalny ton dało się wyczuć, już z odległości kilku metrów.

- Musimy im powiedzieć, lekarka będzie się chciała z nimi skontaktować. Jesteś niepełnoletnia.

- Powiedz, że rodzice wyjechali, a ty jesteś moim bratem. – palnęła nie myśląc zbytnio nad swoją wypowiedzią.

- Że co? – Mateusz był pewny, że się przesłyszał.

- Studiujesz prawo na pewno coś wymyślisz, wierzę w ciebie – odparła niewinnie się uśmiechając.

- Przecież twoi rodzice wracają dziś wieczorem – odrzekł dalej nie widząc sensu w zabawie w rodzeństwo.

- Właśnie, że nie. – jej triumfalny głos rozbawił lekko Wojtka. Posłał jej pytając spojrzenie i czekał na kontynuacje. – Rozmawiałam dziś rano z tatą. Powiedział, że wracają dopiero w środę, bo mama czuje się tam o wiele lepiej. Więc spokojnie możemy trochę poudawać – odparła zadowolona z siebie.

- Mam się tobą zajmować do środy? – podniósł głos o jeden ton. – umowa obejmowała tylko dwa dni. - w każdym jego słowie można było wyczuć udawany żal i złość.

- Niczego od ciebie nie chcę. Możesz już stąd wyjść, tylko nie mów nic moim rodzicom. – czarnowłosy spojrzał się na blondynkę z wyraźnym strachem. Był świadomy, że jeżeli to wyjdzie na jaw, to jest już bezrobotny. Nagle wymyślił bardzo sprytny plan.

- Nie powiem nic twojemu tacie, jeżeli ty zaczniesz jeść przynajmniej trzy posiłki dziennie – odparł z przekąsem. Coś za coś, nie ma transakcji niewiązanych. Paulina wywróciła oczami, nie tego oczekiwała. Przyjrzała się Mateuszowi i jego niebieskim oczu. Czy dla nie mogła poświęcić coś, o co walczyła już tak długi czas? Już tyle razy nadszarpnął jej zaufanie, a ona dalej go lubiła. Z tego też powodu nie mogła opowiedzieć nic innego.

- Okej. Niech ci będzie, przynajmniej się postaram – rzekła i położyła się na poduszce. Była pewna, że trudniejszego zadania nie mógł jej wynaleźć.

- To może jutro przyniosę karty? Jakoś musimy zabić ten czas razem. – Lili uniosła głowę, zerkając na dwudziestolatka.

- „Ten czas razem?"

- No do środy jesteś moją siostrą. Muszę się jakoś tobą zająć – uśmiechnął się złośliwie, na co Lili przewróciła tylko oczami. Zapowiadało się kilka zwariowanych dni, bo przecież z Mateuszem nie można było się nudzić. 

*** 

Witam w to piękne popołudnie i goszczę Was rozdziałem.

Co o nim sądzicie? 

Wasze przypuszczenia, co do Pauliny się sprawdziły? Jak podoba Wam się zachowanie Mateusza? 

Aha chciałam wyjaśnić pewną kwestię, bo niektóre osoby chyba tego nie doczytały. 

Mateusz "Wojtek" Wojtkowski, więc jeżeli piszę Wojtek to dalej chodzi o Mateusza. On sam nawet raz wspominał, że to taka ksywka. 

Co myślicie o scenie w pokoju Pauliny? Tego oglądanie ubrań przez Matiego było takie urocze. 

Okej na koniec chcę podziękować Lusi, która wymyśla najbardziej genialne pomysły. Dzięki za wczoraj :*

To do następnego rozdziału.

Dzięki za komentarze i wyświetlenia, których jest prawie 10 tys. jesteście niesamowici. :D

Pozdrawiam

Kilulu