Rozdzial 19 " Siedzieli dalej wpatrzeni w swoje teczowki, jakby probowali w tym czasie odgadnac, co dalej"

            Po niedzieli, która minęła w zastraszającym tempie nastał poniedziałek. Już od samego poranka wszystko szło w dobrym kierunku. Jesienne promienie słońca przemykały się między szarymi i szpitalnymi roletami, łaskocząc Paulinę w policzki. Dziewczyna leżała na łóżku i przeglądała zdjęcia w swoim telefonie. Od porannego obchodu minęło półgodziny, a ona już zdążyła wynudzić się za wszelkie czasu. Dziewczyna na łóżku obok, jak się okazało o imieniu Kasia, czytała książkę nie przejmując się niczym dookoła. Rudowłosa nie była zbyt rozmowna, a Lili w żaden sposób to nie przeszkadzało. Jak na razie miała za dużo nowych ludzi w swoim otoczeniu.

            Po kilku wolno upływających minutach zadzwonił telefon szesnastolatki. Spojrzała się na wyświetlacz i ze niepokojem zauważyła, iż dzwoni Ola. Wiedziała, że w końcu będzie musiała pogadać z przyjaciółką, jednakże pragnęła aby było to potem. Specjalnie też nie zadzwoniła dzień wcześnie, choć może zapomniała o tym, świetnie spędzając czas z Wojtkiem.

- Hej! Co tam u ciebie? – przywitała się z udawaną radością, blondynka.

- U mnie wszystko w porządku. To ty jesteś w szpitalu… - w głosie Aleksandry można było wyczuć zmartwienie. W tle słychać było odgłosy samochodów i ruchu ulicznego, najwidoczniej nastolatka zmierzała właśnie do szkoły.

- Nic mi nie jest. To zwykłe rutynowe badania – skłamała niepewnie Paula, na co jej współlokatorka rzuciła jej zdziwione spojrzenie. Kasia mniej więcej wiedziała, co dolega koleżance, bo przecież lekarze nie umieją utrzymać dyskretności.

- Twój słaby głos nie wskazuje no to, że nic ci nie jest.

- Już jutro wychodzę więc raczej nie umieram.

- Może odwiedzę cię dziś po połu…

- Niee! – opowiedziała pochopnie, przerywając swojej rozmówczyni.-  To znaczy nie musisz się fatygować. Nie mi nie jest, więc spokojnie zobaczymy się w czwartek w szkole. Jeżeli możesz to zeskanuj mi potem lekcje z tych dni kiedy mnie nie będzie.  

- Sama chciałam nawet to zaproponować.

- A tak w ogóle to skąd wiedziałaś gdzie mieszkam? – Paulina nagle przypomniała sobie nurtujące ją pytanie.

- Zadzwoniłam do Leszczyńskiej, chwilę z nią pogadałam, aż w końcu dała mi ten adres. Mam swoje sposoby, kochana. Nawet jeżeli wyjechałabyś na drugi koniec świat i tak cię znajdę – zaśmiała się po drugiej stronie Ola. Paulina przez chwilę nie wierzyła, w to co słyszy. Czy czarnowłosa była zdolna zadzwonić do ich wychowawczyni i poprosić o adres? Przecież to są chyba dane poufne, lecz z drugiej strony Aleksandra była zdolna przekonać wszystkich, nawet starą chemiczkę.

- Jesteś za sprytna – przyznała Lili, bawiąc się końcówkami swoich włosów. – Słyszę, że weszłaś do szkoły. Nie chcę, by przeze mnie zabrali ci telefon, więc pa.

- Okej, zdrowiej mi tak – rzekła Ola i się rozłączyła. Paula uśmiechnęła się odkładając telefon na szafkę obok.

            Kilka godzin później, kiedy starsza kobieta roznosiła obiady, do sali szesnastolatki zapukała Mateusz. Wszedł i zaraz zajął miejsce obok łóżka Pauliny, która lekko się uśmiechała.

- Hej. Jak się czujesz? – spytał, odkładając na podłogę swój plecak, a później przeczesując swoje rozczochrane włosy.

- O wiele lepiej. Lekarka dziś mówiła, że jutro po obiedzie mnie wypuszczą – odpowiedziała z satysfakcją blondynka, a dwudziestolatek tylko się zaśmiał.

            Do sali bez ostrzeżenia wparowała przygarbiona sanitariuszka w białym kitlu i gumowych rękawiczkach. W dłoniach trzymała dwie szare tace, z których wydobywał się ciężki do identyfikacji zapach. Pielęgniarka podała jedną z tac Kasi, a drugą Paulinie. Powiedziała „smacznego” i wyszła, pozostawiając dziwną ciszę w pomieszczeniu.

            Zielonooka ostrożnie poniosła wieko, a przed nią odsłonił się „obiad”. Mina dziewczynie od razu zbrzydła, kiedy zobaczyła jednego ziemniaka polanego niezidentyfikowaną czerwoną mazią i brązowe coś, co miało chyba udawać mięso. Jednak zielone plamki i dziwne włoski utrudniały taką klasyfikację. Paulina zerkała raz na swój talerz, a raz na Mateusza błagalnym wzrokiem z miną zbitego psa. Wojtek zaśmiał się widzą, i wyraz twarzy Zalewskiej, i posiłek dla niej przygotowany.

- Widać, że dbają o to aby dania wyglądały kolorowo i zachęcały do skosztowania – zażartował.

- Jak jesteś taki zabawny to sam to zjedz – spiorunowała go wzrokiem, wyciągając talerz w jego stronę. On lekko odchylił się na krześle, zatykając przy okazji nos.

- Ja już jadłem obiad, teraz twoja kolej – jego chytry uśmiech pokazywał tylko, jak ta sytuacja go bawi. Widząc zbolały wzrok dziewczyny, dodał: - Zjedz chociaż połowę.

            Po wielkich bólach i męczarniach w końcu Paulinie udało się zjeść wyznaczoną przez Mateusza porcję. Odstawiła tacę na szafkę i wszystko obficie popiła wodą, kiedy jej gość cały czas się śmiał.

- Możesz być dumny! Nigdy nie jadłam nic gorszego. Widzisz, co dla ciebie robię? – spytała z żalem.

- To miało być obrzydliwe? – zadała zdziwiony pytanie, zerkając w oczy Lili. Ona także spojrzała w jego, jednak po kilku sekundach spuściła speszona wzrok na swoje dłonie. – Jogurt miesiąc po dacie ważności, znaleziony pod łóżkiem jest ohydny.

- Zjadłeś go? – zdumiona znów zaczęła obserwować dwudziestolatka.

- Założyłem się z kumplem o pięć dych. Czego nie robi się dla pieniędzy – dumnie wypiął klatkę piersiową do przodu. Zachowywał się jakby zdobył Mont Everest. Paulina kilka razy zamrugała, zastanawiając się czy Mateusz jej nie wrabia, aczkolwiek on wydawał się jak najbardziej poważny.

- Jesteś obrzydliwy. Fuj, byłeś aż tak biedny, czy co? Nawet za milion bym tego nie zrobiła. Ale z drugiej strony mogłam już się zorientować, że lubisz zakłady – powiedziała specjalnie przeciągając ostatnie zdanie. Mateusz zaśmiał się pod nosem, nie komentując jej wypowiedzi.

            Po chwili z swojego plecaka wyjął pomarańczową teczkę, a z niej jedną białą kartkę. Szybko znalazł też ołówek i zaczął nim uderzać o brzeg kartki.

- Będziesz rysować? – spytała się zerkając na jego dłonie.

- Poprawka będziemy rysować – odparł, a Paulina zmarszczyła tylko brwi.

- No chyba nie. Jestem beznadziejna w tworzeniu sztuki, a poza tym nie chcę konkurować z przyszłym Picasso.

- Będziemy rysować na jednej kartce. Każdy ma chwilę, aby narysować jeden szczegół ale bez odrywania ołówka od kartki – tłumaczył spoglądając na biały arkusz. Widząc dezaprobatę ze strony Pauliny ponawiał prośbę tak długo, aż dziewczyna się w końcu zgodziła.

            Po kilku minutach zaczęli rysować. Tak jak chłopak uprzedził robili to na zmianę, a kiedy kończyła się któregoś kolej wyrywali sobie nawet dzieło z rąk. Śmiali się z tego , co rysują i w jaki sposób. Po godzinie Mateusz wziął kartkę i przyjrzał się jej uważnie. Na jego twarz wpełzł uroczy uśmiech, jakby był zadowolony z tego co widzi.

- No więc tak. - położył dzieło na pościeli, w taki sposób, aby Lili mogła także się przyjrzeć.- To miał być twój portret – zaśmiał się.

            Paulina spojrzała na rysunek i zastanowiła się, co widzi. Faktycznie Mateusz na samym początku narysował owal, jednak ona ani przez chwilę nie pomyślała, że mogą rysować jej twarz. Na miejscy swoich oczu narysowała dużo drobnych kwiatków, a w miejscu lewego ucha zrobiła domek z płotem. Jedynie usta i nos narysowane prze chłopaka miały jakich sens. Całe dzieło prezentowało się komicznie.

- Ja myślałam, że chcesz narysować kulę ziemską – krzyknęła zawiedziona.

- Czy na kuli ziemskiej jest… to jest dom, co nie? – spytał z ironią wskazując budowlę. Paulina szturchnęła go ręką krzycząc, że ma przestać.

            Chwilę jeszcze pośmiali się z ich wspólnego „dzieła”, w końcu jednak pozostało na tym, że to Paulina je zabiera. Później porozmawiali na temat warsztatu, który w czasie nieobecności Marka był zamknięty, a klienci nie dawali spokoju Mateuszowi. Przyznał, że musi zadzwonić do swojego szefa z powodu jednego samochodu, przy okazji po raz kolejny zapewnił Paulinę, że nic nie powie o jej pobycie w szpitalu.

            Około godziny siedemnastej Mateusz pożegnał się z Pauliną, uśmiechnął się do nie cwaniacko i wyszedł z sali. Zadowolona nastolatka opuściła głowę na poduszkę i stwierdziła, że się zdrzemnie.

- Też chciałabym mieć takiego chłopak – przerwała naglą ciszę rudowłosa. Paulina słysząc to zdanie, o mało się nie zakrztusiła.

- My… Znaczy ja z nim nie jestem – wyjąkała zerkając w oczy koleżanki. Piętnastolatka tylko się zaśmiała i zamknęła książkę.

- On wygląda, jakby chciał się na ciebie rzucić - powiedziała spokojnie. Lili mimowolnie zarumieniła się na tę myśl.

             Czy to co mówiła Kasia mogło być prawdą? Była pewna, że Mateusz zajmuje się nią tylko dlatego, bo jej tata mu tak kazał. Ani razu nie doszukiwała się w tym nic więcej. Przecież gadali ze sobą normalnie, ani razu nic jej nie też zdziwiło. Po za tym to był brat Magdy, a z tego nie mogło wyjść nic dobrego. Kiedy wrócą jej rodzice, Mateusz zajmie się swoim życiem, a ona swoim. Tak, jak powinno być cały czas.

            Wibracje poinformowały Paule o otrzymaniu sms’a. Wzięła do ręki swój telefon i odblokowała wiadomość. Jej treść spowodowała, że dziewczyna całkowicie zapomniała o Wojtku.

- „Jak się czujesz, słońce? Pamiętasz o sobotnim kinie?” – uśmiechnęła się widząc wiadomość od Bartka. Przecież to z nim coraz więcej ją łączyło.

            Kolejnego dnia, tak jak obiecała lekarka, Paulina miała wyjść do domu. O godzinie czternastej do szpitala przyjechał Mateusz, aby zawieść nastolatkę bezpiecznie do domu. Chciał być pewny, że dziewczyna dotrze tam w całym kawałku.

            Mimo wczesnej pory nastolatka nie dostała wypisu przed godziną szesnastą, a kiedy wyszła z szarego budynku było już dobrze po siedemnastej. Wszystko to strasznie ją zdenerwowało, bo w końcu ile może trwać wypisanie jednego dokumentu.

            Wściekła wsiadła do auta Mateusza i zapięła pasy. W końcu mogła zapomnieć o niewygodnym łóżku i niedobrych daniach. W tamtej chwili marzyła tylko o swojej łazience.

- Zadowolona, co? – spytał czarnowłosy stając na czerwonym świetle. Kącikiem oka dostrzegał zadowoloną minę Pauliny.

- I to jak. – oparła się o oparcie dumna z tego, że wraca do domu – Teraz tylko muszę trochę ogarnąć mieszkanie, zanim jutro moi rodzice wrócą. Nie powiesz im, prawda? – spytała się nagle ze strachem, spoglądając w błękitne oczy chłopaka.

- Dotrzymuję obietnic, a poza tym zadajesz to pytanie przynajmniej pięć razy dziennie – zaśmiał się zmieniając pas jezdni. Byli już tylko dwie ulice od domu Zalewskich.

- Okej, niech będzie, że ci wierzę – przyznała patrząc przez szybę, na szybko oddalające się budynki.

            Podjechali pod jej dom, gdzie Wojtek zgasił silnik. Paulina podniosła z podłogi swoje rzeczy i zerknęła na studenta.

- Nie wejdziesz? – spytała rozczarowana. Była pewna, że chłopak będzie denerwował ją swoją obecnością jeszcze przez kilka godzin.

- Jutro mam prezentacje do oddania. Muszę w końcu ją zacząć – odparł odwracając głowę w stronę dziewczyny, która od razu zatopiła wzrok w jego oczach.

- Aaa no tak, zapomniałam że studiujesz. Przeze mnie pewnie coś oblejesz – przyznała z żalem, ciągle nie umiejąc cofnąć wzroku.

- Spotkamy się jakoś za kilka dni. Umówiliśmy się na bieganie, pamiętasz?

- No tak, racja – przyznała z niechęcią, przypominając sobie, iż zgodziła się na dwa treningi tygodniowo razem z Wojtkiem.

            Chłopak nic już nie odpowiedział, więc w samochodzie nastała ciężka cisza, jednakże nie przeszkadzała ona Paulinie i Mateuszowi. Siedzieli dalej wpatrzeni w swoje tęczówki, jakby próbowali w tym czasie odgadnąć, co dalej. On szukał odpowiedzi w jej zielonych oczach, a ona w jego błękitnych.

            Nagle Paula jak oparzona odwróciła się i wysiadła na świeże powietrze. Ciężkość na sercu jaką czuła, za bardzo ją przytłaczała. Nie zamykając samochodu, zajrzała tam z powrotem.

- Dzięki za wszystko – odparła i zatrzasnęła szybko drzwiczki, zanim na jej policzki wkroczył ogromny purpurowy rumieniec.

            Mateusz osłupiały, że dziewczyna tak szybko uciekła powoli włączył silnik i w wolnym tempie odjechał z pod jej podjazdu. Miał nadzieję, że nastolatka wróci i nagle znajdzie się znów na miejscu obok niego. A wtedy on znów będzie mógł ją pocałować. Coś o czym myślał od chwili, kiedy zrobił to pierwszy raz. Jego rozmyślenia ciągle błądziły wokół blondynki, której nie umiał wyprzeć z głowy. Pokręcił głową wściekły sam na siebie, że taka dziewczyna zburzyła jego poukładany świat. Mówił, jej rzeczy o których nie wiedzieli nawet jego znajomi, a co gorsze nie wiedział czemu tak się działo. Już jutro miała nastać środa, czyli jego opieka nad Pauliną się kończyła. Nie mógł się już narzucać, a poza tym był jeszcze ten „pedałowaty” Bartek, który  strasznie działał mu na nerwy. Kolejną sprawą było to, że zielonooka była córką jego szefa. To był solidny argument. Wiedział, że czym prędzej musi sobie znaleźć jakieś zastępstwo za szesnastolatkę. Inaczej długo tak nie wytrzyma.

            Podjechał pod swój blok, gdzie zaparkował auto i wysiadł na chłodne, październikowe powietrze. Na dworze już zmierzchało, więc szybkim krokiem pokonał odległość dzielącą budynek z parkingiem. Wszedł na klatkę i od razu skierował się do swojego mieszkania. Stanął przed drzwiami i wyjął klucze z kieszeni. Nagły szelest na schodach, prowadzących na wyższe piętra, zwrócił jego uwagę. Odwrócił się i z wrażenia upuścił trzymany w dłoni przedmiot.

            Ze schodów powolnym korkiem zeszła brunetka. Na ramieniu powieszoną miała torebkę, z zimna trzymała się za ramiona. Mateusz przyjrzał się postaci uważnie, nie dowierzając własnym oczom.
- Mogę u ciebie dziś przenocować? – spytała cicho Magda. 

***

No hej słoneczka :)

Przychodzę dziś do Was z 19 ( szczerze nie wierzę, że udało mi się dotrzeć do tak dalekiej części) 

Jak podobało wam się wspólne rysowanie Pauliny i Mateusza? 

Zjedlibyście jogurt o którym wspomniał Mateusz?

Zszokowani wizytą Magdy?

Ogólnie jak podoba Wam się rozdział?

Zaczynamy dziś popołudniu majówkę, więc w końcu będzie odrobina wytchnienia. Muszę nadrobić Wasze blogi, mam nadzieję, że wybaczycie mi zaległości. 

19 pisało mi się przyjemnie, ale tak jak zawsze ocenę pozostawiam Wam.

Pozdrawiam i życzę miłego weekendu,

Kilulu.
P.S Chciałabym Was poprosić o małe sprawdzenie ile Was jest. Jeżeli przeczytałeś ten rozdział to napisz krótki komentarz (np. czytam), komentarze anonimowe też są dostępne. Chciałabym się po prostu dowiedzieć ile osób interesuje się losem Pauliny :)
Pamiętajcie 20 czeka :D