Rozdział 4

Paulina siedziała z otwartą buzią, nie musiała kryć swojego zdziwienia.

- Możesz to powtórzyć? – spytała, patrząc raz na swoją mamę, a raz na tatę.

- Jestem w ciąży – głos Sylwii był zachrypnięty i zmęczony.

- Co? Jak to możliwe?

- No chyba tobie nie musimy tego tłumaczyć – posumował Marek – Wiem, że może być to dla ciebie trudna sytuacja, jednak chcieliśmy być z tobą szczerzy.

- Wy naprawdę jesteście tacy nieodpowiedzialni?! – dziewczyna nie wiedziała skąd nagle pojawiło się w jej tyle złości.

- Lili nie podnoś głosu, dobrze? My także jesteśmy tym przytłoczeni, jednak kiedyś chciałaś mieć rodzeństwo – w stanowczym głosie mężczyzny można było także usłyszeć zdenerwowanie.

- Dobrze, ale to było dziesięć lat temu, od tego czasu wiele się zmieniło. Wy także! – krzyknęła blondynka, po czym wstała i pośpiesznym krokiem udała się w stronę korytarza.

- Paulina przecież dopiero wróciłaś, wracaj! – Sylwia krzyknęła za nastolatką, ta natomiast założyła buty, kurtkę i wyszła na dwór.

Szła nie oglądając się za siebie. Wyciągnęła włosy spod kurtki, po czym ułożyła je na ramieniu, stały się one tarczą dla płynących po policzku łez. Była zła i smutna. Jak można być tak bezmyślnym i zajść w ciążę kiedy i tak nie będzie miało się czasu dla tego dziecka. Było jej przykro, bo nie chciała aby ktoś jeszcze musiał przechodzić przez to co ona. Przez brak zrozumienia ze strony bliskich. Lecz z drugiej strony cieszyła się, że będzie miała kogoś  kim będzie mogła się zajmować. Może to coś zmieni.

Usiadła na ławce przed boiskiem do piłki nożnej, które znajdowało się kilometr od jej domu. Siedziała i myślała o tym co wydarzyło się w ostatnim tygodniu. Tydzień wcześniej była jedynaczką bojącą się pierwszego dnia w szkole. A teraz miała świadomość, że wszystko się zmieni. Zrodziło to w niej strach i ekscytację jednocześnie.

- Coś się stało? – zapytała postać stojący za dziewczyną.

Odwróciła się i zobaczyła Mateusza wyglądającego na zdziwionego. Jedną rękę schowaną miał w kieszeni spodni, a drugą trzymał smycz, na której końcu przymocowany był kremowy labrador. Paulina uśmiechnęła się na widok zwierzaka. Chłopak podszedł do ławki i usiadł obok nastolatki. Nie odzywał się, ponieważ miał nadzieję, że dziewczyna sama zacznie mówić.Blondynka nadal przetwarzała w głowie to co się stało przed chwilą. Miała ogromną ochotę wyżalić się komukolwiek, nawet chłopakowi, jednak nie wiedziała, czy może mu zaufać.

- Jak chcesz możemy sobie pomilczeć. Nie przeszkadza mi to. W sumie można stąd patrzeć na świetny zachód słońca – skinął w stronę pomarańczowej poświaty powstającej nad miastem. – Jednak nad Krakowem zachód słońca jest lepszy. Powstaje taki ładny pomarańczowy kolor. Pojedź z rodzicami to się przekonasz.

- To raczej nie jest możliwe. Przynajmniej teraz.

- Dobra, wnioskuję, że pokłóciłaś się z rodzicami. Domyślam się, że wróciłaś wczoraj ze szkoły zalana i nie byłaś w stanie stać na nogach. – Paulina spojrzała ze zdziwieniem na chłopaka, on jednak się tylko zaśmiał. – Spoko żartuje.

- To nie jest śmieszne.

- Jak tam uważasz. Mnie takie sytuacje akurat bawią. Wracając do tematu, powiesz o co chodzi? – spojrzał przenikliwym wzrokiem w oczy blondynki. Lili zauważyła kilkudniowy zarost na policzkach chłopaka, w duchu stwierdziła, że jej się podoba. Szybko odwróciła wzrok w stronę boiska, żeby czarnowłosy nie zobaczył jej zaróżowionych policzków.

- Moja mama jest w ciąży – przyznała ze smutkiem licealistka.

- Nie chcesz mieć rodzeństwa?

- To nie tak. Znaczy, z jednej strony chcę, z drugiej nie.

- Akurat teraz mogę się z tobą zgodzić. Ma to swoje wady i zalety.

- Nie chodzi mi o sam fakt posiadania brata czy siostry. Raczej o czas, który będzie poświęcany temu dziecku. Moi rodzice są pochłonięci swoją pracą, co uważam za dziwne, bo nie pełnią żadnych ważnych funkcji. Po prostu wiem jak to będzie wyglądało – dziewczyna zasłoniła twarz dłońmi, nie chciała rozpłakać się przy Mateuszu.

- Skąd wiesz, że będzie tak samo. Może się zmienią?

- Przestałam w to wierzyć jak zapomnieli o moich urodzinach.

- Nie przejmuj się. A tak szczerze to i ja swoich nie obchodzę. Od jakiś pięciu lat u mnie też rzadko jest ktoś w domu. – szesnastolatka spojrzała się ze zdziwieniem na niebieskookiego, nie wiedziała, że on ma podobne problemy jak ona.

- Osiemnastki też nie wyprawiałeś?

- Chyba wyprawiałem. Dziwne, bo mało co kojarzę z tego okresu. – uśmiechnął się pokazując rząd białych zębów. Paulina zawtórowała mu, domyślając się o co chodzi. Nie wiedziała czemu, ale tego dnia w towarzystwie dwudziestolatka, czuła się swobodnie.

- Chyba najbardziej boję się tego, że to ja będę musiała zajmować się dzieckiem. Nie chcę, aby czuło się odtrącone przez rodziców.

            - Naprawdę są tacy źli? Z boku się tacy nie wydają. Twój tata jest bardzo miły.

            - Widzę, że znasz go lepiej niż ja. Dobrze jak raz w tygodniu powie mi cześć. Rzadko ze sobą rozmawiamy – w jej głosie pojawiło się znudzenie i złość.

            - Trudno by było z nim nie rozmawiać w pracy. W sumie często o tobie mówi. Cieszył się, z twoich szkolnych wyborów.

            - Mówił ci o mnie? – zdecydowanie była zszokowana tą wiadomością.

- Czasami jak jest zdenerwowany mówi o „Lili”, doszedłem do wniosku, że to ty. Wydaje się, że się uspokaja jak mówi o tobie. – Paulinie zrobiło się ciepło na sercu gdy to usłyszała– Zdaje mi się, że teraz jak urodzi się dziecko, więcej będzie przebywać w domu.

            - Może masz racje, zobaczę jak się zmienią przez te dziewięć miesięcy. – uśmiechnęła się zielonooka, po czym wstała i otrzepała spodnie. – Muszę już iść, pewnie się martwią. Wyszłam, bez mówienia gdzie idę.

            - No tak, grzeczna córeczka – zaśmiał się Mateusz.

            - Przestań. Poza tym on także chce iść – spojrzała się na wiercącego się psa. Mateusz zerknął na swojego przyjaciela, a w następnej kolejności także podniósł się z ławeczki.

            - Tak, chyba masz rację. Idę się z nim przejść, w stronę lasu. Cieszę się, że ci w końcu powiedzieli o dziecku – dziewczyna w pierwszej chwili nie zrozumiała o co chodzi. Jednak po sekundzie jakby, ktoś dopasował w jej mózgu puzzle.

            - Wiedziałeś o tym szybciej niż ja!? – była już naprawdę wkurzona.

            - Jakieś trzy dni temu, gdy twój tata przyszedł wkurzony do pracy. Normalnie powiedział o co chodzi. Czemu miał to ukrywać?

            - Fajnie, że bardziej ufa tobie! Na razie! – dziewczyna odwróciła się i poszła przed siebie. Czuła się oszukana. Znowu.

            - Paulina stój! Przestań się obrażać, czemu zachowujesz się jak dziecko!? – krzyczał za nią Mateusz, ale ona się nie odwróciła.

Szła w kierunku domu nie zwracając na nic uwagi. Choć najpierw rozmowa ze studentem wydawała się jej dobrym rozwiązaniem, teraz miała świadomość, że znowu została oszukana. Nienawidziła tego uczucia - tego bólu w sercu. Znowu miała dość swojego życia, wszystko dalej się psuło. „Dlaczego nie może być tak idealnie? – zastanawiała się Paulina.

            Weszła do domu, zdjęła buty i czym prędzej przeszła do swojego pokoju. Na szczęście tym razem nikt jej nie zatrzymał. Wparowała do fioletowego pomieszczenia, po czym skierowała się w stronę swojego łóżka. Nie zdejmując ubrania, padła na nie i spróbowała zasnąć, jednak wydarzenia kilku ostatnich dni nie dawały jej się oddać w objęcia Morfeusza. Nim zdążyła zareagować łzy zaczęły lecieć jej po policzku. Nie chciała znowu moczyć tej poduszki, już tyle razy to sobie obiecała, ale wszystkie wydarzenia zmierzały w kierunku, który nie sprzyjał blondynce. Jakby samo życie mówiło do niej „Muszę ci pokazać, że jesteś beznadziejna.”. Dziewczyna zasnęła po blisko piętnastu minutach, mimo to sen także nie dał jej odpocząć. W wyobraźni zielonookiej co chwile pojawiały się twarze osób, o których już dawno chciała zapomnieć.

            W tym czasie w kuchni znowu była napięta atmosfera. Choć zmęczenie dawało się we znaki Sylwii i tak miała siłę kłócić się z mężem.

            - Przestań tak gadać! Sam się nią nie zajmujesz. Najpierw sam coś zmień, a potem się mnie czepiaj!

            - Ja się nią nie zajmuje! Kurwa! To ty jesteś jej matką! Ja jestem w pracy i zarabiam na wasze widzi mi się! – Marek stanowczo nie zgadzał się z żoną.

            - Ja jestem tak samo matką, jak ty ojcem! Zarabiasz na nasze widzi mi się?! Nie rozśmieszaj mnie! Te kilkaset złotych z warsztatu? Błagam nie pogrążaj się! Już od dwóch lat nie biorę od ciebie pieniędzy. Cały dom utrzymuje ze swojej pensji.

            - Tak, a kto płaci za szkolę Pauliny? – odkrzyknął Zalewski.

         - Och no tak. Szkołę dla debili, czego niby ona się tam nauczy? Powinna iść do zawodówki albo technikum, tam by miała zawód. Jednak ty się uparłeś na liceum. Zobaczysz, będziesz utrzymywać ją jeszcze przez dziesięć lat. Jesteś tak samo „mądry” jak ona. – sarkastyczny ton kobiety można było wyczuć już z daleka.

            - Wiesz co, nie dziwię się Paulinie, że jest wściekła. Też bym nie chciał takiej matki! – wrzasnął kruczowłosy po czym wyszedł z domu, trzaskając drzwiami. Stwierdził, że dawno nie pił ze swoimi kolegami. Teraz nadarzyła się okazja. 

***

Osobiście jestem zadowolona z tej części, mam nadzieję, że Wam także się podoba.

Kolejny rozdział ja zawsze w sobotę teraz dodaję częściej, bo ma ferie <3

Zapraszam także do obserwowania i wyrażania wszelkich opinii, bo to dla was piszę i zależy mi na waszym zdaniu. Chciałabym zobaczyć ile osób czyta moje wypociny.

Tym razem dedykacja dla wszystkich czytelników.

Pozdrawiam Kilulu.

P.S Co niektórym życzę udanych ferii, a tej drugiej części miłego oczekiwania na nie.