Rozdział 5

Czekam na wasze opinie...

  

          W kuchni czerwonego domu siedział Marek. Prawą ręką podpierał, wciąż ociężałą głowę. Jego żona stojąca przy zlewie, specjalnie uderzała naczyniami, wywołując w jego czaszce drobne wybuchy. Miał wrażenie, że umiera.

            - Musisz tak walić? – spytał spoglądając na blondynkę.

            - Nie musiałeś pić przez caly weekend! – odpowiedziała kobieta, po czym podeszła pod lodówkę. Wyjęła z niej potrzebne rzeczy, a w następnej kolejności zaczęła przygotowywać kanapki dla swojej córki. Dalej czuła wyrzuty sumienia po kłótni z piątku. Nie chciała tak myśleć o swoim dziecku. W głębi serca uważała Paulinę za mądrą i bystrą dziewczynę, która w przyszłości dużo osiągnie. Sama swoje zachowanie, tłumaczyła wahaniami hormonów.

            - Jakbyś nie była taką wredną zołzą, nie musiałbym tego robić – odparł po chwili czarnowłosy. Odwrócił się w stronę drzwi gdy usłyszał skrzypnięcie. W wejściu akurat pojawiła się Lili.

Jej twarz była przygnębioną i zmęczona, przebiegała wzrokiem raz po swoim ojcu, by w następnej chwili spojrzeć na Sylwię. Nie była, zadowolona z zachowania swoich rodziców, jednak nie chciała się mieszać w ich kłótnię. Nie pochwalała zachowania ojca, mimo to była po jego stronie. Do matki z nie wiadomych względów od piątku czuła niechęć.

 Podeszła do miski z owocami, z której wzięła jabłko. Schowała je do plecak, który następnie zarzuciła na lewe ramie. Odwróciła się w stronę ojca, uśmiechnęła się blado i skierowała w stron wyjścia z mieszkania.

- Paulina! Zrobiłam Ci kanapki. Zjedź z nimi śniadanie – krzyknęła za nią Sylwia. Lili zatrzymała się w drzwiach, gdzie przez chwilę się zastanowiła.

- Nie jestem głodna. Muszę iść, aby się nie spóźnić. – miała obojętny, znudzony głos. Nie czekają na odpowiedź rodzicielki przeszła do korytarza, gdzie zabrała czarną skórzaną kurtkę. Wyszła z domu, mając szczerą nadzieję, że reszta dnia będzie lepsza.

Szybkim krokiem zmierzała w stronę, przystanku autobusowego. Nie chciała się spóźnić do szkoły już w drugim tygodniu nauki. Tym bardziej, że wiedziała, iż jeżeli do tego dojdzie otrzyma ujemne punkty z zachowania. Gdy w końcu udało jej dotrzeć na postój pojazdów, podeszła pod rozkład.

- Kurde! – zaklęła pod nosem czytając, że ostatni autobus odjechał pięć minut wcześniej. Wkurzona przeszła na drugą stronę ulicy, gdzie parkiem miała dotrzeć do liceum. Mimo skrótu, czekała ją dwudziesto minutowa droga. Fakt, że spóźni się na matematykę był już stu procentowo pewny. Aby jeszcze bardziej popsuć blondynce humor zaczął padać deszcz. Ulewa ta, była zapowiedzią zbliżającej się już jesieni.

Przemoczona szesnastolatka dotarła do szkoły piętnaście minut po ósmej. Biegiem dotarła do klasy. Jej mokre buty zostawiały, za nią charakterystyczne ślady. Zapukała, a w następnej chwili weszła po cichu do pomieszczenia.

- Dzień dobry. Przepraszam za spóźnienie. – ukłoniła się w stronę nauczyciela i przeszła w stronę ławki.

- Zalewska do tablicy! Jeżeli specjalnie opuszczasz kartkówki, teraz rozwiążesz te zadania przy mnie – zawołał za dziewczyną stary mężczyzna. Mimo wieku emerytalnego, nie chciał on przestać uczyć w szkole. Wyglądało to tak jakby radość sprawiało mu gnębienie uczniów. Przestraszona Paulina obróciła się w stronę wkurzonego pana. Z jego brązowych oczu, można było odczytać zdecydowanie. Licealistka wolnym krokiem skierowała się w stronę tablicy. – No szybciej, szybciej! Mam ci wysłać specjalne zaproszenie?

Po pół godzinie wściekła blondynka wyszła z klasy, pragnąc rychłej śmierci nauczyciela. Jak mógł zadać jej pytania z materiału, nie przerabianego w gimnazjum.

- Co za debil! – krzyczała rozgniewana Lili. Razem z Olą stanęła przed salą od biologii. Nie uzyskują potwierdzenia ze strony koleżanki, spojrzała na błękitnooką. Jednak ta wyglądała jakby była w zupełnie innym świecie.

Miała podkrążone oczy, które tego dnia były smutne i przekrwione jakby od płaczu. Jej czarne włosy związane były w nie dbałego koka, z którego wystawały pojedyncze loki. Dziewczyna była przygarbiona, a ręce miała schowane do kieszeni.

- Coś się stało? – zapytała pogodnie Lili, dotykając ramienia Oli.

- Hmmm… nie. Nic takiego.

- No przecież widzę. Możesz powiedzieć co się dzieje. – Aleksandra spojrzała niepewnie w oczy blondynki. W tym czasie zadzwonił już dzwonek na lekcje.

- Wiesz co, powiedz, że się źle czuła. Wymyśl coś. Ja tu dziś nie wytrzymam – dziewczyna odwróciła się na pięcie i skierowała się w stronę wyjścia z budynku. Zielonooka złapała jej dłoń, uniemożliwiając ucieczkę.

- Ej, co ty robisz? Nie możesz teraz uciec.

- Czemu nie?

- Twoi rodzice się o tym dowiedzą. – znalazła argument Paulina.

- Nie obchodzi mnie to zbytnio. Wymyśl coś – głos dziewczyny był pewny. Wyrwała rękę z uścisku, po czym pobiegła schodami w dół, znikając Zalewskiej z oczu.

Szesnastolatka przetwarzała szybko w głowie, to co stało się chwilę wcześniej. Nie wiedziała co kierowało Aleksandrą, jednak miała ogromną ochotę dołączyć do koleżanki i nie musieć przez resztę dnia użerać się z nauczycielami. Wbrew swoim wcześniejszym zachowaniom, biegiem udała się w stronę wyjścia. Miała nadzieję, że uda jej się jeszcze złapać czarnowłosą. Wybiegła ze szkoły i rozejrzała się po terenie. Po lewej stronie od budynku znajdował się parking. Między samochodami zauważyła chudą postać Oli. Paulina sprawdziła przez ramię czy nikt jej nie widzi, po czym szybkim krokiem ruszyła za szesnastolatką.

- Hej, poczekaj! – pod wpływem krzyku Lili, Aleksandra obróciła się. Stanęła i zdziwionym wzrokiem przejechała po sylwetce koleżanki.

- Co ty robisz?

- Uciekam razem z tobą. Nie widać? – uśmiechnęła się zielonooka. Czuła, że musi pogadać z Olą. Mimo, iż znała ją tylko kilka dni, chciała się komuś zwierzyć. Musiała zaryzykować i zaufać komuś kogo dopiero poznała.

- Wracaj do szkoły, nie przejmuj się mną.

- Przestań widzę, że coś cię gryzie. Poza tym ja też nie mam ochoty tam siedzieć, a tym bardziej nie mam ochoty oglądać tego debila z matmy. Chodź, gdzieś za nim znów zacznie lać – blondynka spojrzała na zachmurzone niebo.

- No dobra, ale ja cię nie namawiałam do uciekania.

- Sama popełniłam przestępstwo – uśmiechnęła się Lili, a Aleksandra jej zawtórowała.

Kilometr od szkoły, znajdowała się jedyna handlowa ulica w mieście. Był to jakby plac gdzie można było dostać wszystko. Ubrania, meble, jedzenie, kosmetyki i wszystko czego ktoś potrzebował. Pomiędzy biblioteką, a starym sklepem z antykami znajdowała się mała przytulna kawiarnia. Jej ściany pomalowane były na malinowy odcień, gdzieniegdzie udekorowane własnoręcznie namalowanymi kwiatami. W powietrzu czuć było zapach, świeżo mielonej kawy oraz tarty jabłkowej, która była specjałem tego lokalu.

Mimo dużej popularności Paula nigdy nie była w tej kafejce, nie miała z kim tam się udać. Ucieszyła się więc, kiedy Ola zaproponowała jej to miejsce. Od wejścia czuć było ciepłą atmosferę, jednak bardziej przypadł szesnastolatce do gustu, wszechogarniający zapach cynamonu. Uwielbiała ten zapach. Razem z Aleksandrą usiała, na wygodnych fotelach, które obite były brązowym zamszowym materiałem.

- Co podać? – zapytał kelner, który pojawił się od razu przy stoliku dziewczyn. Ubraną miał niebieską koszulę i ciemne jeansy. Jego rozczochrane włosy kontrastowały z eleganckim ubiorem.

- Poproszę latte macchiato i kawałek waszej tarty – zamówiła czarnowłosa. Paulina zauważyła uśmiech koleżanki, który kierowany był w stronę kelnera. Ten akurat zwrócił się w stronę Zalewskiej.

- Czarną herbatę,  poproszę.- kelner odszedł zostawiając licealistki same.

- To co powiesz, co się stało? – zadała znowu to samo pytanie zielonooka.

- W sumie, to był chyba najgorszy weekend w moim życiu. Jednak to jest tak długa historia. Wątpię, że chcesz ją słuchać.

- Przestań marudzić, tylko gadaj. No chyba, że nie chcesz. To nie będę cię zmuszać. – powiedziała blondynka. Samej trudno było jej mówić o sobie, więc nie chciała na siłę namawiać koleżanki. Miała nadzieję, że ta sama zacznie mówić, co ją męczy.

W tym czasie błękitnooka toczyła kłótnię sama ze sobą. Miała ogromną ochotę się wygadać, jednak nie wiedziała jak na to wszystko zareaguje Lili. Bała się opinii swojej koleżanki, bo przecież jej życie nie było normalne. Obawiała się, że nikt nie będzie chciał się z nią przyjaźnić, jak pozna całą prawdę.

- Dobra zacznijmy od tego, że jestem… - zawahała się na chwilę. Jednakże, po chwili postawiła wszystko na jedną kartę - … jestem adoptowana. Wiem, teraz pewnie zaczniesz się litować, lecz ja tego nie oczekuje.

            - Czemu miałabym się litować? – zapytała Paula w chwili gdy kelner pojawił się z zamówieniem dziewczyn. Postawił naczynia na stoliku, uśmiechnął się i odszedł.

            - Nie wiem, zaczniesz po prostu traktować mnie jakoś inaczej. No wiesz, trudne dzieciństwo i te sprawy. Będzie ci żal, że ty masz pełną rodzinę, a ja nie. Kurde, nie mam pojęcia czemu tak się dzieje ale jak tylko o tym komuś mówię, to ta osoba kończy się ze mną kontaktować – przyznała ze smutkiem ta chudsza.

            - Te osoby musiały być naprawdę płytkie, skoro oceniały cię po rodzinie. Kontynuuj, bo domyślam się, że chodzi o coś głębszego.

            - Od razu muszę zaznaczyć, że mieszkam w normalnym domu z normalną rodziną. Tylko, że nie moją. W sierocińcu mieszkałam tylko przez kilka miesięcy, zanim trafiłam do Morawskich. Jest to bardzo miła rodzina. Zawdzięczam im bardzo wiele, mimo to ich nienawidzę. - gdy dziewczyna zauważyła pytające spojrzenie towarzyszki, natychmiast mówiła dalej. – Sprawa wygląda tak, że nie chcą adoptować Amelki, mojej młodszej siostrzyczki. Mała niczym sobie nie zasłużyła, a ci idioci po prostu jej nie chcą, rozumiesz?

            - Skoro adoptowali ciebie, czemu nie mogli jej też wziąć?

            - Tu pojawia się nasze pierdolone prawo. Otóż mój biologiczny ojciec nie chce zrzec się praw do Amelii, a sąd nic nie może zrobić, bo dziecko żyje niby w dobrych warunkach. Te pieprzone komisje uważają dom śmierdzący alkoholem i fajkami za dobre warunki – śmieje się cynicznie Aleksandra.

            - W takim razie czemu ciebie mogli adoptować?

            - Ten pijak, znaczy mój ojciec uważa, że nie jestem jego córką. Cały czas twierdzi, że moja mama przespała się z kimś innym i dlatego zaszła w ciąże. Z tego powodu, też zrzekł się do mnie praw rodzicielskich.

            - Co z twoją mamą? – spytała licealistka, której i tak było żal koleżanki. Jej życie w porównaniu do życia Oli, może nie było bajką lecz dało się je znieść.

            - Umarła miesiąc po urodzeniu Amelki – oczy dziewczyny zaczęły się szklić, nie chciała znowu płakać.

            - Przykro mi.

            - Już tak bardzo tego nie przeżywam. Bardziej boję się o moją siostrę. Dzięki kuratorowi mogę ją widzieć co dwa tygodnie. Nawet nie wiesz jak cieszę się na te spotkania. Zawsze staram się jak najlepiej wykorzystać tą godzinę, lecz prędzej czy później Amelia porusza temat tego kiedy ją zabiorę ze sobą. Załamana zawsze jej mówię, że nie mogę, a ona tego nie rozumie. Ma dopiero pięć lat i kompletnie nie wie co się wokół niej dzieje. Marze o tym, aby wyrwać ją z tego chorego świata. Jednak jeszcze przez dwa lata nie mogę nic zrobić, żeby zacząć o nią walczyć muszę co do dnia mieć skończone osiemnaście lat.

            - Czemu twoi przyszywani rodzice nie mogą tego zrobić.

            - Oprócz mnie mają jeszcze dwójkę swoich dzieci. Twierdzą, że nie stać ich na utrzymanie czwórki dorastających ludzi. Moje prośby i błagania nic nie dają. To dlatego jestem dziś taka załamana. Wczoraj gdy widziałam się z małą, już od wejścia, z płaczem pytała czy ją wezmę. Co miałam jej powiedzieć? Nie mogłam skłamać. Nawet prezenty i obietnice nic nie dały, pięciolatka cały czas płakała nie chciał mnie wypuścić. Nie umiem patrzeć na jej biedne zapłakane oczy, jest taka malutka i bezbronna. Tak naprawdę ma tylko mnie. Nikt inny się o nią nie troszczy. – tym razem nastolatka nie wytrzymała i po jej bladym policzki spłynęła słona łza. Paulina kiedy tylko to zobaczyła, pośpiesznie wyjęła z plecaka chusteczki i podała je Oli.

            - Kurde. Nie jest za ciekawie. Może pójdź do jakiej instytucji i tam się spytaj czy możesz jakoś spowodować odebranie Amelii, albo postaraj się o częstsze odwiedziny. To też mogło by jej pomóc, widziałby cię więcej razy. Byłaby spokojniejsza.

            - Może masz racje. Spróbuję coś zrobić – uśmiechnęła się pogodnie czarnowłosa i upiła łyk kawy. Była wdzięczna, za to, że Lili ją wysłuchała. – Wyszło na to, że ja ci się wygadałam, a miało być na odwrót.

            - To nic. U mnie w sumie jest w porządku. Lepiej niż zwykle – zielonooka umiała kłamać, robiła to już tyle razy. Teraz nie miała serca zadręczać koleżanki jeszcze swoimi problemami, dlatego nie powiedział prawdy.

            Dziewczyny spędziły w kawiarni jeszcze ponad godzinę, w tym czasie rozmawiały na luźniejsze tematy. Paulina uznała, że przyjdzie lepszy czas na wyjawienie swoich sekretów. Po wypiciu kawy licealistki pożegnały się i każda poszła w swoją stronę.

            Paula powolnym krokiem szła w kierunku domu. Nie chciała być za szybko, aby nie dawać podejrzeń. Choć i wiedziała o tym, że jej rodzice dowiedzą się o opuszczeniu przez nią lekcji. W tej chwili nie przejmowała się tym.

            Powoli przemierzała kolejne ulice swojego miasta, myśląc o znajomości z Olą. Coraz bardziej ufała tej dziewczynie, choć pewne obawy nadal w niej pozostawały. Bała się kolejnego odrzucenia i wyśmiewania. Wiedziała, że tłumienie w sobie złych emocji nie jest dobrym rozwiązaniem, lecz uznała, iż uda jej się poczekać do czasu kiedy stu procentowo zaufa błękitnookiej.

            Szła jedną z głównych ulic, kiedy nagle na chodnik przed nią wjechał srebrny Ford. Nie zwracając na to zbytniej uwagi zmierzła dalej, mimo to zatrzymał ją znany głos.

            - Podwieźć cię?

***

Przepraszam za spóźnienie, nie udało mi się dodać tego rozdziału w sobotę. Na pocieszenie jest to jak na razie najdłuższa część historii. Wiem, że nie dzieje się w niej nic ciekawego jednak chciałam pokazać, że nie tylko Paulina ma ciężkie życie. Mam nadzieję, że nie zanudziliście się za bardzo. 

Jak myślicie kto chce podwieźć Lili?

Czekam na Wasze komentarze. Bardzo zależy mi na waszym zdaniu.

W kolejnych rozdziałach będzie się więcej działo obiecuję.

Pozdrawiam 

Kilulu