Rozdział 1

            W autobusie można poznać wiele osób. Najczęściej podróżują nimi starsze panie, matki z dziećmi, jednak najwięcej w nich uczniów. Często zdenerwowani przed sprawdzianem, testem, odpowiedzią. Czasami szczęśliwi, innym razem wściekli. Przecież, każdy byłby zły na nauczycielkę, która nie umie wytłumaczyć, a potem stawia jedynki. Wymówek, wytłumaczeń jest dużo. Rzadko kto przyznaje się do winy, że się nie nauczył, nie przyłożył. Mimo wszystko, musimy sobie uświadomić, że w erze internetu, komputerów i tabletów mało jest osób chcących zdobyć wiedzę. Wykształcić się w należytym kierunku, pracować w wymarzonej pracy. Mały odsetek młodzieży zdaje sobie sprawę, że grają w grę o swoją przyszłość.

            Tymczasem w jednym z autobusów linii piętnaście, jechała młoda dziewczyna. Ubrana na galowo, w myślach odliczała przeklęte minuty. Minuty, które przybliżały ją do nieznanego. Tak bardzo pragnęła, aby wszystko było dobrze. Już w wakacje zamknęła książkę o nazwie „przeszłość”, teraz chciała ją wyrzucić i zapomnieć, że w ogóle istniała. Autobus skręcił w lewo na skrzyżowaniu i niemal od razu wjechał na przystanek pod Liceum Ogólnokształcącym nr 2 im. Tadeusza Kościuszki. Blondynka z zaciśniętym żołądkiem i trzęsącymi się kolanami, wysiadła na chłodne wrześniowe powietrze. Skarciła się w myślach za nie zabranie czarnej skórzanej kurtki. Skierowała się do żółtego, dwupiętrowego budynku wolnym, ociągającym się krokiem. Przy okazji obserwowała każdą mijaną osobę. Jednak gdy ktoś się na nią spojrzał, od razu spuszczała wzrok. Nie miała ochoty utrzymywać kontaktu wzrokowego. Droga od bramy do drzwi wejściowych, wydawała jej się najdłuższą w życiu. Miała wrażenie, że wszyscy wkoło na nią patrzą. A co gorsze, wiedzą kim jest. Uczennica poprawiła brązową torebkę na ramieniu i przyspieszyła kroku. Wpadła do szkoły z lekką zadyszką.

            Instytucja w środku wydawała się przytulna, od wejścia czuło się domową atmosferę. Ściany w głównym korytarzu pomalowane były na kremowo, jednak większą ich powierzchnie zajmowały gabloty z pucharami, czy dyplomy. Wszystkie te nagrody zostały zdobyte przez uczniów tego liceum. Tę szkołę zdecydowanie, można był nazwać miejscem dla kujonów. Nie było łatwo się tu dostać. Od uczniów wymagało się zaangażowania, systematyki, prawdę mówiąc możliwości poświęcenia całej doby na naukę.

             Paulina, była gotowa to spełnić. Mogła spełnić wszystko, aby odciąć się od przeszłości i zapomnieć o niej na wieki. Nic nie miała do stracenia. Nic innego jej tak nie wychodziło jak nauka. Chociaż i tak nigdy nie była z siebie zadowolona- zawsze wymagała od siebie za dużo.

            Przemierzając nieznane korytarze stwierdziła, że się zgubiła. Nie miała kompletnego pojęcia gdzie jest sala dwieście dwadzieścia pięć, w której miała się stawić. Szczerze nienawidziła się gubić, wtedy zawsze musiała kogoś spytać o drogę. Cały czas starała się być samowystarczalna.

Wbrew sobie, podeszła do dziewczyny siedzącej na jednej z ławek pod ścianą.

    - Hej, wiesz może gdzie jest sala dwieście dwadzieścia pięć? – spytała, patrząc na czarnowłosą koleżankę. Ta jednak, dziwnym i objętym wzrokiem, najpierw zlustrowała sylwetkę Pauliny, po czym z wymuszonym uśmiechem odpowiedziała:

    - Na pierwszym piętrze musisz przejść cały korytarz. Po lewej stronie będą łazienki, a po prawej sala, której szukasz.

   - Dziękuję. – Szesnastolatka szybko skończyła rozmowę z niesympatyczną dziewczyną. Skierowała się we wskazane miejsce, coraz bardziej zdenerwowana. Już za chwilę miała poznać swoją nową klasę. Całe trzydzieści osób. W chwili gdy nacisnęła klamkę, przez jej głowę przemknęła myśl „oni już wiedzą”. Jej serce zaczęło walić o płuca, płuca o żebra, a całe ciało za sekundę chciało eksplodować. Uspokoiła się w myślach i powoli weszła, do całkiem sporego pomieszczenia. Szybko przeliczyła w myślach osoby, które siedzą. Było ich dużo, za dużo. Stwierdziła, że na pewno wygląda dziwnie stojąc w drzwiach, i przyglądając się każdej osobie w klasie. Przeszła do ławki pod oknem, gdzie usiadła. Wyjrzała przez szybę, starając się zapomnieć gdzie jest. Jednak czuła, że ktoś ją obserwuje. Spróbowała się skupić na ptakach szybujących po niebie.

            Do sali lekcyjnej weszła ubrana w różową koszule i czarne spodnie kobieta. Jej brązowe włosy ścięte były na typowo męską fryzurę. Na nosie nałożone miała wielkie okrągłe okulary, niczym z lat 80. Przysiadła za biurkiem, po czym pogodnie uśmiechnęła się do klasy.

     - Witam was w naszej szkole. Nazywam się Maria Leszczyńska i od dzisiaj będę waszą wychowawczynią. Jestem nauczycielką chemii, więc zrozumiałe, że będę uczyć was tego przedmiotu. Macie może jakieś pytania? – zdecydowanie wymawiała każde słowo. Wydawała się być miłym człowiekiem.

Paulina cieszyła się, że jej wychowawcą jest chemiczka. Sama kochała ten przedmiot. Łączyła z nim swoją niedaleką przyszłość. Starsza kobieta przez dłuższy czas szukała czegoś w torebce, wydawało się jakby miała tam swój cały dobytek. Gdy w końcu odnalazła czarną teczkę z kwiatkami, widać było, że wyraźnie jej ulżyło. Wyciągnęła plik papierów, a następnie uważnie je przejrzała.

     - No to sprawdzimy obecność. Mam nadzieję, że wszyscy są. Magdalena Algor? – Kobieta spojrzała się na młodzież siedzącą przed nią.

     - Jestem. – Gdzieś z tyłu sali słychać było cichy, niepewny siebie głos. Dziewczyna raczej nie miała zamiaru więcej mówić, więc nauczycielka dalej sprawdzała obecność. Padało nazwisko, a po nim jedna z osób, dawała znać że jest, żyje i jeszcze nie umarła z nerwów.

     - Paulina Zalewska? – w końcu padło to imię i nazwisko. Paulinie z nerwów, zabrakło wiary w swój głos. Długo nie kojarzyła, że chodzi właśnie o nią. – Nie ma?

    - Je..Jestem. – uczennica odpowiedziała zdecydowanie za cicho. Odkasłała i powtórzyła swoją odwiedź pewniejszym głosem.

            Mimo, że się postarała czuła na sobie wzrok wszystkich w pomieszczeniu. Chciała się zapaść pod ziemię lub wybiec z sali wrzeszcząc: „To wy jesteście idiotami”. Chociaż bardzo pragnęła to zrobić, poprawiła się tylko na krześle i uśmiechnęła pogodnie w stronę nauczycielki.

            Rozpoczęcie roku szkolnego nigdy nie trwa długo. Po godzinie nerwów i stresów blond włosa, spokojnie mogła wsiąść do autobusu. Bez nerwów jechała do domu, tego dnia nie spotka jej więcej nerwów.

            Gdy wysiadła z pojazdu, skierowała się od razu w stronę małego, parterowego domu. Cała kondygnacja wzniesiona została z eleganckiej czerwonej cegły, a brązowe drzwi i okna dodawały tylko powagi i charakteru budynkowi.

            Niemal zawsze gdy Paula wchodziła do domu, czuła się jakby wchodziła do muzeum. Jednak w wewnątrz nie było już tak poważnie, raczej bardziej nowocześnie. Jedynym staromodnym elementem był kominek, usytuowany w centralnej części salonu. W innych częściach budynku, Państwo Zalewscy postawili na prostotę i nowoczesność.

     - Paulinka to ty? – perlisty głos rodzicielki niósł się korytarzem.

     - Hej, tak to ja. Skończyło się wcześniej niż sądziłam. – dziewczyna zdjęła obuwie, po czym przeszła do kuchni. Przy kuchence zauważyła krzątającą się, starszą wersje siebie.

            Paulina i Sylwia Zalewskie były niemal kropla w kroplę. Obydwie średniego wzrostu, o długich, lecz cienkich, blond włosach. Młodsza właśnie po matce odziedziczyła zielone oczy. Jednak nie są aż tak podobne, aby nie można ich było rozpoznać. Pani Sylwia miała wyraźnie kilka kilo za dużo, które przywędrowały nagle z wiekiem. Przez biegnący czas, na czole kobiety pojawiły się także zmarszczki.

     - Jesteś głodna? – Burczenie w brzuchu było znakomitą odpowiedzią na zadane pytanie. – Na obiad będziesz, musiała trochę poczekać. Tata dzwonił, że będzie trochę po siedemnastej.

     - Zrobię sobie teraz kanapkę i tak nie jestem za bardzo głodna – odpowiedziała Paula, po czym wyjęła szynkę z lodówki. – A tata mówił jak w pracy? Rano był jakiś podenerwowany – podtrzymywała rozmowę. Ostrożnie kroiła mięso, na desce do krojenia.

     - Przez telefon wydawał się zadowolony. Zatrudnił dzisiaj studenta, który chce sobie dorobić. W sumie chyba powinnaś go znać. – kobieta spojrzała akurat na swoją córkę.

     - Przynajmniej ktoś mu pomoże. Nie wydaje mi się, abym znała kogoś, kto mógłby pracować razem z tatą.

    - Mateusz Wojtkowski, mieszka tu niedaleko. Znasz go?

Gdy Paulina usłyszała to nazwisko, ręka sama wykonała pociągnięcie, przez które jej palec zalał się krwią, a nóż spadł na podłogę. Zdziwiona Sylwia zerknęła na dziewczynę, w momencie gdy jej palce zaczęły drżeć.

    - Coś się stało kochanie?

    - Wszystko okey. Tylko się skaleczyłam. – uśmiechnęła się blado.

Kłamała, ale przecież matka nic nie wiedziała.

Nikt nie wiedział, co było związanie z tym nazwiskiem.

Tylko Paulina.

***

Dzień dobry, witam Ciebie drogi czytelniku. Mam nadzieję, że podoba ci się pierwszy rozdział, jeżeli tak to daj o tym znać w komentarzu. Jeżeli Ci się nie podoba, to będę wdzięczna jeżeli napiszesz co jest źle.
Rozdział jest z dedykacją, dla mojej kochanej córeczki ;) Isii, mam nadzieję, że nie jesteś już zła na tatę. 

Dziękuję za wszelkie komentarze, obserwacje, za wszystko.

Postaram się tą historie doprowadzić do epilogu :)