Rozdzial 15 „Tak to powinno wygladac za pierwszym razem”

            Październikowe promienie słońca przedzierały się przez żaluzje do pokoju Pauliny, głaszcząc jej oczy rażącymi mackami. Kilka minut po dziesiątej zdenerwowana nastolatka podniosła się do pozycji siedzącej i przetarła zaspane oczy. Uśmiechnęła się lekko przypominając sobie o umówionym spotkaniu w tym dniu. Z jednej strony bała się tego wydarzenia, jednak z drugiej była podekscytowana jak małe dziecko w święta Bożego Narodzenia. Nie mogło być aż tak strasznie, w końcu już raz spotkała się z Bartkiem, a kręgle wspominała bardzo dobrze.

            Dziewczyna wyplątała się z pościeli i zsunęła stopy na długowłosy, kremowy dywan. Wstała z łóżka i przeszła do szafy, na której drzwiach wisiało kilka zdjęć. Nie były one jakieś specjalne, jednak Paulina lubiła czasem spojrzeć się na sylwetkę swojej babci. Starsza kobieta przyjaźnie uśmiechała się z fotografii, krojąc swój urodzinowy tort.

 - „Szkoda, że mama nie jest taka jak ty babciu” – stwierdziła w myślach blondynka. Żałowała, że nie mieszka bliżej swojej babci. Z tą kobietą zawsze miała dobry kontakt, a jej zbożowe ciastka umiały odepchnąć na bok wszystkie problemy.

            Paula szukając w szafie ubrań stwierdziła, że musi namówić swoich rodziców na wycieczkę do Gdańska. W końcu nie byli tam już rok, była także ciekawa czy Sara powiedziała swojej matce o tym, że jest w ciąży.

            Zanim wyszła do łazienki, aby się przebrać, włączyła różowego laptopa ustawionego na biurku. Chciała, aby cały system był już uruchomiony kiedy wróci do siebie z powrotem. W łazience zdjęła szary dres i założyła obcisłe rurki, a na górę zwykłą białą koszulkę z nadrukowanym Garfieldem. Z umywalki zabrała szczotkę i wróciła do swojego pokoju. Usiadła na czarnym obrotowym krześle i zalogowała się na swoje konto na laptopie. Od razu włączyła przeglądarką, by następnie przejść na chat. Zaczęła czesać swoje włosy jednocześnie czytając ostatnio otrzymane wiadomości. Nagłe głośne piknięcie poinformowało ją o nowej konwersacji. Kliknęła w zielone okienko i przeczytała wiadomość od Oli.

- Hej, jesteś dziś w domu? – Paulina uśmiechnęła się na widok tej treści. Niby nie było to nic takiego, bo zwykłe przywitanie. Jednak kiedyś, rzadko z kimś pisała. Cieszyła się, że kogoś interesuje to, co się u niej dzieje.

- Po siedemnastej wychodzę, ale do tego czasu jestem w domu J.

- Wychodzisz gdzieś? A może z kimś? – czytając te słowa Lili niekontrolowanie się zarumieniła.

- Bartek zaprosił mnie do kina na osiemnastą – nacisnęła drżącą ręką enter i czekała na odpowiedz przyjaciółki. Widziała jak jej rozmówczyni kilkukrotnie zaczyna swoją wypowiedz, jednak jej nie przesyła. W końcu odpowiedziała:

- Z Bartkiem?!?

- To źle? – w Pauli od tak nagle pojawiła się wątpliwość. Powstała się myśl, że coś może pójść nie tak. Urodził się strach, że chłopak może ją z niewiadomych względów wyśmiać.

- Nie uważasz, że to trochę szybko? Nie znasz go za długo…

- To chyba właśnie jest okazja, by go lepiej poznać – Paula starała się wymyślić jakiś sensowny argument. Bardziej przekonywała siebie niż Olę. W ciągu pięciu minut rozmowy kompletnie straciła dobry humor, którego miejsce zastąpiły zmartwienia.

- Na twoim miejscu bym nie szła… Sorki, jednak ja wiem jaki on jest - to debilny kolega mojego brata. Nie chcę abyś cierpiała. – szesnastolatka spokojnie przeczytała całą wypowiedź, mimo to przy słowie „cierpiała” po jej plecach poszły dreszcze. Dlaczego Ola uważała Bartka za kogoś kto mógł ją skrzywdzić? Dziewczyna miała dziwne przeczucie, że jej przyjaciółka coś wie, jednak nie chce o tym powiedzieć.

- Powinnam się bać?

- Tego nie napisałam… Dobra ja muszę iść sprzątać. Napisz mi potem, co zdecydowałaś, moje zdanie znasz. – Nim zielonooka zdążyła odpisać jej rozmówczyni już była niedostępna. 

           Zdenerwowana Paulina odłożyła szczotkę na biurko i lekko odsunęła się od biurka. Tępo wpatrywała się w monitor, próbując znaleźć drugie dno w tej rozmowie. Kiedy zaczynała rozmawiać z Aleksandrą miała nadzieję, że jej przyjaciółka ucieszy się z wieści, że z kimś się umówiła. Nie spodziewała się takiej reakcji, a jej myśli przez to były coraz bardziej ponure.

            Nastolatka walcząc ze swoimi myślami wyszła od siebie z pokoju i przeszła korytarzem do kuchni, która na szczęście była pusta. Paulina domyśliła się, że jej tata pojechał już do warsztatu, a Sara jeszcze śpała. Było jej to całkowicie na rękę, w końcu jeżeli już miała zamiar zjeść śniadanie wolała być w samotności.

            Przeszła przez środek pomieszczenia i z wiklinowej miseczki na blacie zabrała czerwone jabłko, a z lodówki wzięła mały jogurt naturalny. Z jedzeniem i z łyżeczką w dłoni usiadła przy blacie. Choć bardziej wolała skupić się na jedzeniu i tak jej myśli ciągle krążyły wokół Bartka. Gdyby powiedziała, że go nie lubi skłamałaby. Uważała, że jest sympatyczny, a dodatkowo ładny, choć o tej ostatniej cesze nie chciała za bardzo rozmyślać.

            Kiedy skończyła swój skromny posiłek przypomniała sobie wypowiedź Mateusza:

- „ Może zamiast czytać wyszłabyś gdzieś do ludzi?” – uśmiechnęła się stwierdzając, że chłopak znów okazał się pomocny. Dzięki niemu wiedziała jaką powinna podjąć decyzję. W końcu nie mogła cały czas uciekać.

    *

            Wpół do osiemnastej gotowa Paulina założyła w korytarzu szare trampki i czarną kurtkę, a następnie przejrzała się w lustrze.

            Jej granatowe spodnie z wysokim stanem idealnie pasowały do białego topu i kremowego, długiego sweterka. Swoje blond włosy związała w wysokiego kitka zostawiając kilka pasemek przy lewym uchu. Rzęsy tego dnia wyjątkowo przejechała tuszem, a usta musnęła morelową pomadką, która kolorystycznie pasowała do sweterka. Stwierdzając, że nie wygląda jak klaun wyszła na zewnątrz, gdzie od razu skierowała się na przystanek autobusowy.

            Wsiadła do autobusu linii dwadzieścia trzy i bez zwiększysz przeszkód dotarła nim pod kino, znajdujące blisko miejskiego ośrodka sportu. Z uśmiechem na twarzy podeszła pod wielki budynek wokół którego chodziło wiele ludzi. Widziała także wiele par, które obejmowały się lub trzymały za rękę. Choć dziewczyna uśmiechała się na ten widok, nie umiała wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji. Było to dla niej za mało realne. Usiadła na ławce i rozejrzała się szukając znajomego chłopaka. Przygryzła niepewnie dolną wargę, kiedy dostrzegła go idące od strony parkingu. Widziała jak stanął po środku placu i się za nią rozglądał, jednak ona jak zahipnotyzowana nie umiała się ruszyć. Nie wiedziała czy to strach przygwoździł ją do siedzenia, czy to, że umówiła się z chłopakiem, który był pożerany wzrokiem przez wszystkie dziewczyny będące akurat pod kinem.

            Mimo małych niepewności Lili wstała i wolnym krokiem przeszła w stronę dziewiętnastolatka. Cały czas bacznie obserwując jego sylwetkę. Zwykła szara i materiałowa kurtka narzucona na seledynową koszulkę nie przeszkadzała, w tym aby ujrzeć, że Bartek uprawiał jakiś sport. Gdy miała do niego już tylko kilka metrów, chłopak w końcu ją zauważył, przy czym natychmiast uśmiechnął się promiennie.

- Już myślałem, że nie przyjdziesz! – krzyknął do niej głośno i podszedł ją przytulić. Przez, co dziewczyna od razu poczuła jego perfumy. Po chwili jednak ją puścił i odszedł na bezpieczną odległość.

- Muszę odebrać swoją „nagrodę” – odpowiadając zrobiła palcami w powietrzu cudzysłów, perfidnie się przy tym uśmiechając.

- Dobra, dobra. Chodź, idziemy – jego obrażony ton jeszcze bardziej rozśmieszył Paulinę. Już po chwili rozmowy całe wątpliwości zniknęły. Wiedziała, że będzie się z nim dobrze bawić. Widząc jak chłopak na nią czeka ruszyła, aby się z nim zrównać.

            Przeszli wkoło budynek kina, jednak nie zatrzymali się przy żadnym z wejść. Zdziwiona Paula spojrzała się pytająco na Bartka ten tylko tajemniczo się uśmiechnął.

- Nie mieliśmy iść do kina? – zerknęła trochę niepewnie na bruneta, przystając w połowie drogi. On także stanął i obrócił się w jej stronę.

- Wymyśliłem coś lepszego – jego lakoniczna odpowiedź bardziej zdenerwowała Paulinę niż przestraszyła. Nie lubiła niespodzianek, wolała być pewna na czym stoi. Ociągającym i wolnym krokiem poszła za chłopakiem. Dopiero wtedy dostrzegła, że ma na plecach plecak, zdała sobie sprawę, że może to być związane z tą jego zmianą planów.

            Przeszli spory kawałek, jednak cały czas szli w kierunku miejskiego ośrodka sportu. Zdziwiona Paulina nie wiedziała w pierwszej chwili, o co Bartkowi chodzi, choć kiedy stanęli na boisku do koszykówki dziewczynie coś zaczęło świtać w głowie.

- Muszę się odegrać. – odpiął zamek plecaka i wyjął ze środka piłkę. Paulina widząc ten widok zaczęła się śmiać. Nie wiedziała, że Bartek jest tak bojowo nastawiony. Najwidoczniej nie mógł się jeszcze pogodzić z przegraną.

- Na serio? Nie umiesz odpuścić? – spytała retorycznie Paula, po czym podbiegła do nastolatka zabrała mu piłkę, a w następnej chwili wrzuciła już dwa punkty na swoją korzyć. – To bez sensu… I tak przegrasz – stwierdziła koziołkując piłką między rękoma.

- Ja nigdy nie przegrywam…

- Jak to nigdy? Wczoraj ze mną przegrałeś – przerwała triumfalnie Paula, a Bartek posłał jej tylko wrogie spojrzenie. Dziewczyna, kiedy zauważyła wściekłego dziewiętnastolatka jeszcze bardziej podbudowała się na duchu, bawiła ją jego złość.

- Gramy do dwudziestu, przegrany kupuje bilety do kina następnym razem. – Lili spojrzała się na niego niepewnie, nie wierzyła w to, co słyszy. Czy on właśnie zapewnił ją o kolejnym spotkaniu?

            Mimo wewnętrznego krzyku radości ze spokojem zaczęła grać. Na samym początku dała Bartkowi fory, tak aby zdobył choć sześć punktów. Dopiero wtedy zaczęła grać na poważnie. Nim chłopak zdążył dwa razy zamrugać, ona już z nim remisowała.

Jego wściekłość rosła z każdym zdobytym przez Paule punktem. Mimo poważnego nadszarpnięcia swojego ego dobrze się bawił podczas gry. Jeszcze lepiej czuł się widząc, jak dziewczyna szczerze się uśmiecha. Teraz mógł być pewny, że jest zupełnie inna niż w dniu kiedy ją poznał. Jednakże uważał tą zmianę za dobrą. Lepiej mu się z nią rozmawiało kiedy już się nie wstydziła.

- Jakbyś powiedział, że będziemy grać to ubrałabym coś wygodniejszego.

- Oj nie wiedziałem, że się wystroisz – odparł z żalem.

- Zrobiłeś to specjalnie! – szturchnęła jego ramię przez, co piłka wypadła z jego rąk i potoczyła się pod kosz. Paulina nie czekając na jego reakcje wrzuciła kolejne punktu na swoją stronę. Bratek miał już małe szanse na wygraną, trudno było mu odrobić sześć punktów, tym bardziej, że do końca gry wystarczyły już tylko dwa rzuty Pauliny.

- Poddajesz się?! – krzyknęła i z litości rzuciła mu piłkę.

Bartek gwałtownie przytomniejąc rzucił się biegiem w stronę swojego kosza. Mimo jego największych starań Lili po chwili podbiegła i przejęła piłkę. Chciała już z nią uciec, jednak chłopak zacisnął dłoń na jej nadgarstku, tym samym zatrzymując ją w połowie kroku. Oniemiała szesnastolatka stanęła i zwróciła się w stronę chłopaka. Zauważyła, że spogląda w jej oczy, ona także spojrzała w jego czekoladowe tęczówki. Choć czuła się skrępowana nie umiała odwrócić wzroku.

Bartek w tym czasie ostrożnie podniósł drugą rękę i odgarnął kosmyk jej blond włosów za jej ucho, poczuł jak nastolatka przy tym zadrżała. Jeszcze raz spojrzał w jej zielone, jak świeża trawa oczy, a po chwili zmniejszył dzielącą ich przestrzeń. Zauważył, że szesnastolatka obserwuje jego każdy ruch. Wiedział, że jest zdolna do ucieczki. W końcu już tyle razy ją od niej odwodził.

Paulina poczuła jak jej serce spowolniło swój rytm, a w ustach prawie mogła wyczuć smak adrenaliny. Gdy Bartek zbliżył się do niej jeszcze bardziej, automatycznie stanęła na palcach. Mimo strachu jaki czuła chciała być jeszcze bliżej niego. Gdy w końcu dotknął jej ust swoimi jej całe ciało zwariowało, a ona sama miała wrażenie jakby przenieśli się w zupełnie inny świat. Na zawołanie stało się cicho, a na świecie zostali tylko oni. Myśli w jej głowie walczyły ze sobą przekrzykując się nawzajem i analizując, co się dzieje. Strach zmieszany z skrępowaniem zaczynał ustępować miejsca radości i szczęściu. Paulina po raz pierwszy od bardzo dawna czuła, że jest we właściwym miejscu o właściwym czasie. Oprócz emocji, w jej myślach także trwała burza. Była szczęśliwa, że Ola się myliła. Jednak najważniejsze myśl pojawiło jej się w głowie, kiedy to sama objęła Bartka, sprawiając tym samym, że odległość między nimi jeszcze bardziej się zmniejszyła.

-„Tak to powinno wyglądać za pierwszym razem”- pomyślała i uśmiechnęła się jednocześnie.

            Po pewnym czasie, który dla Pauli wydawał się wiecznością, chłopak odsunął się kawałek, jednak zawiesił ręce za jej talią uniemożliwiając jej ucieczkę. Uśmiechną się promiennie do nastolatki, a na jej policzki wszedł ogromny, czerwony rumieniec.

- No i znowu przegrałem – przyznał ze smutkiem. – Jestem zmuszony kupić te bilety.

- Muszę nauczyć cię przegrywać. Jesteś za pewny siebie – zażartowała Paulina, uśmiechając się nieśmiało.

- No to umówmy się na za dwa tygodnie, okej?

- Dopiero? – spytała Paulina kiedy ruszyli w stronę powrotną. Mimo, że szli, Bartek złapał Lili za rękę przesyłając w ten sposób dziwne, elektryczne iskierki, które rozchodziły się po ramieniu dziewczyny.

- Dziś muszę już wracać, a za tydzień idziemy do Enigmy – zaśmiał się kiedy zobaczył przerażony wzrok nastolatki.

- Nie patrz się tak… Artur ma urodziny, musisz tam być. Poza tym powiedziałem, że będę z osobą towarzyszącą – badawczy wzrok blondynki spoczął na twarzy bruneta. Oczekiwała nagłego wybuchu śmiechu, jednak on mówił całkowici poważnie. Chciał, aby ona była jego osobą towarzyszącą. Radość rozpierając jej serce nie miała granic. Nie umiała powstrzymać uśmiechu.

            Razem przeszli do jego samochodu, ustawionego na parkingu pod kinem. Wsiedli do środka i ruszyli w kierunku domu dziewczyny. Po raz kolejny chłopak ją odwoził, Paulina w duch stwierdziła, że mogłaby się do tego przyzwyczaić.            

            Jechali w spokoju słuchając radiowych hitów. Po kilku piosenkach dziewczyna nie mogła przestać się śmiać.

- Wiesz, że fałszujesz? – spytała, zerkając na twarz brązowookiego, który krzyczał, znaczy śpiewał refren jakieś staraj piosenki.

- Przy tobie wychodzę na totalnego debila. Nie umiem grać i śpiewać. Dzięki słońce – odrzekł obrażony.

- Słońce? – uniosła ze zdziwieniem jedną brew.

- Wolisz kotku? – rozbawiony oderwał wzrok od jezdni by spojrzeć się na dziewczynę.

- Wolę Paulina. – zauważyła, że wjeżdżają na jej ulicę, więc powoli zaczęła szykować się do wyjścia.

- Niech ci będzie Paulinko – odpowiedział z przekąsem i zatrzymała samochód, po czym znów popatrzył w jej zielone oczy. – Widzimy się w piątek w Enigmie?

- W tygodniu raczej też się zobaczymy, chodzimy do tej samej szkoły, pamiętasz?

- No tak, tak pamiętam. W piątek widzimy się po szkole – uśmiechnął się do dziewczyny i patrzał jak wysiada z samochodu. Gdy dostrzegł, że weszła spokojnie do domu odjechał w stronę swojego.

            Po drodze jego myśli krążyły wokół blondynki, która pokrzyżowała mu wszystkie plany. Lubił ją, jednak nie przewidział tego, że się poznają. Co gorsze nie wiedział także, że będzie tak na niego działa. Miał problem, ponieważ nie chciał Pauli skrzywdzić, a z drugiej strony nie mógł już skończyć tego co zaczął.

            Podjechał pod starą kamienicę, akurat w momencie kiedy z nieba lunął deszcz. Wysiadł i biegiem dotarł na klatkę schodową. Klnąc pod nosem wchodził na ostatnie piętro, gdzie mieszkał razem z matką. Teoretycznie tylko z nią mieszkał, praktycznie wyglądało to tak, że kobieta zjawiała się w mieszkaniu dwa razy na trzy miesiące. Mimo to pasował mu taki układ. Wołał przebywać sam niż z zrzędzącą matką nad uchem.

            Wchodząc już na czwarte piętro dostrzegł siedzącą na schodach postać. Późna pora sprawiła, że w pomieszczeniu było ciemno. Chłopak zapalił światło i wszedł po stopniach, przechodząc obok siedzącej Oli. Wyjął z kieszeni kurtki klucze z breloczkiem samochodu i umożliwił sobie wejście do domu. Wiedział, że nastolatka wejdzie za nim. Dokładniej mówiąc, spodziewał się jej nawet w tym miejscu tego dnia.

            W korytarzu zdjął mokrą odzież wierzchnią i ściągnął swoje czarne buty. Odwrócił się i w końcu zaszczycił wzrokiem Aleksandrę, która z założonymi rękami stała oparta o drzwi wejściowe.

- Umówiłeś się z nią? – spytała, patrząc na niego wzrokiem gotowym do zabicia.

- Tak. Nie mogłem? – spytał sarkastycznie.

- Mówiłam, że masz ją zostawić!- krzyknęła zdenerwowana dziewczyna.

- Kochanie myślałaś, że będę cię słuchał – jego udawana skrucha działały na nią, jak płachta na byka.

- Nie masz jej w to wszystko mieszać, rozumiesz?!

- Nie rozkazujesz mi skarbie.- Podszedł do nastolatki i podniósł jej głowę tak, aby patrzała w jego oczy. – Już kiedyś mówiłem, żebyś to sobie zapamiętała. Ja się nikogo nie słucham! – krzyknął uderzając pięścią w ścianę za nią. Po plecach brunetki przeszły dreszcze.

- Naprawdę nie wystarczy ci już tej zabawy? Obiecałeś Ani…

- Nie miałaś o niej mówić w mojej obecności, nie pamiętasz?! – powietrze nagle zgęstniało, a cała sytuacja stawała się coraz bardziej napięta.

- Ale przecież ona… - zniecierpliwiony i zdenerwowany dziewiętnastolatek nagle wpił się w usta przerażonej nastolatki. Dopiero wtedy zaczęła się prawdziwa kłótnia. Zachłannie walczyli o dominacje w pocałunku. Aleksandra opamiętała się, kiedy poczuła zimną dłoń Bartka na swoim brzuchu. Zamachnęła się i uderzyła prawy policzek chłopaka, po czym z płaczem wybiegła z mieszkania.

- I tak tu za jakiś czas wrócisz! – krzyknął za nią Bartek trzaskając później drzwiami.

            Rozdygotana szesnastolatka wyszła z kamienicy i skierowała się w stronę swojego domu. Łzy leciały ciurkiem po jej policzkach. Ta cała sytuacja była dla niej za trudna, nie umiała sobie poradzić z tymi wszystkimi emocjami.

            Gdy przeszła przez ulicę i dotarła do swojego domu usłyszała dźwięk odebranej wiadomości. Wyciągnęła z jeansów komórkę i włączyła wiadomość, wcześniej orientując się, że jest od Pauliny.

„Pocałował mnie!!! :D”

            Słowa te spowodowały kolejną falę płaczu u dziewczyny.

- Mnie też… Znowu – powiedziała sama do siebie, a jej głos odbił się echem w mieszkaniu do którego akurat weszła. 

***

Przepraszam za spóźnienie, jednak nie miałam czasu czegoś napisać. Tak wiec dziś siedziałam i naskrobałam to dzieło.

Co sądzicie? 

Trochę to wszystko pomieszane, co?

Bartek i Paula się pocałowali, Bartek i Ola też się pocałowali i teraz co o tym wszystkim myśleć?

Jak myślicie kim jest Ania. I co takiego zrobił Bartek w przeszłości.

No i ogólnie co sądzicie o tej części? 

Mi nawet się podoba.

A co sądzicie o szablonie?

No to do kolejnego :)

Pozdrowienia dla mojej kochanej siostrzyczki :* Jesteś najlepszą współautorką ever :*