Rozdział 6

Paulina wsiadając do auta od razu poczuła miętowy odświeżacz powietrza. Położyła plecak na ziemi, po czym wygodnie oparła się w fotelu.

            - Będziesz mnie teraz śledził, czy tak przypadkiem na mnie wpadłeś? – zapytała poirytowana. Od ostatniego spotkania nie miała ochoty go widzieć. Jednak nie umiała mu odmówić.

            - Wyluzuj. Akurat tędy przejeżdżałem. Nie musiałaś od razu wsiadać. Jak chcesz możesz już wysiąść, przecież cię nie trzymam – chłopak chciał być miły lecz gdy zobaczył zachowanie blondynki, coś w nim zawrzało.

Dziewczyna słysząc te słowa stwierdziła, że jest w stanie to zrobić. Wyciągnęła rękę do klamki, a drugą złapała swoją torbę.

- Błagam przestań zachowywać się jak dziecko – zatrzymał ją Mateusz. Nie chciał, aby Lili opuściła samochód, dlatego czym prędzej wycofał samochód i włączył się do ruchu. Trzeba przyznać, że nie przestrzegał zbytnio znaków, ale jego celem było jak najszybciej dostać się w wyznaczone miejsce. Kątem oka zauważył, że dziewczyna jedną ręką zapięła pas, a drugą wciąż trzymała się uchwytu przy drzwiach. Zaśmiał się cicho pod nosem i pokręcił zrezygnowanie głową.

            - Co cię znowu tak śmieszy? – obruszyła się dziewczyna.

            - Twoje zachowanie. Jesteś tak przestraszona jady samochodem, czy mnie?

            - Nie jestem przestraszona – szesnastolatka niemal krzyknęła na Mateusza. Nie miała ochoty pokazywać mu swojego panicznego strachu przed dużą prędkością.

            - Nie dość, że dziecinna to jeszcze kłamie. Idealne połączenie. – przeczesując swoje czarne włosy, zaśmiał się jeszcze bardziej. Nacisnął pedał gazu co spowodowało, że Paulina coraz bardziej wtuliła się w skórzane siedzisko.

            - No dobra nie lubię zbyt szybkiej jazdy zadowolony?- chłopak zaśmiał się jeszcze raz- Czemu cały czas się śmiejesz? W tej sytuacji nie ma nic zabawnego. – jej powaga bawiła go jeszcze bardziej.

            - Proszę cię Paulina weź wyluzuj, w jakim ty żyjesz świecie? Jakieś ziółka sobie zrób w domu, bo za chwile wybuchniesz. Nigdy się nie śmiejesz?

Paula miała ogromną ochotę mu odpyskować. Już otworzył usta i chciała coś powiedzieć, jednak uświadomiła sobie, że to co mówi Mateusz jest bolesną prawdą. Dokładnie przeszukała swoje wspomnienia i z żalem musiała przyznać, że nie pamięta kiedy się szczerze śmiała. Nastała krępująca cisza i nikt nie umiał jej przerwać.

            - Do którego liceum chodzisz? – dwudziestolatek postawił na neutralny temat na temat Pauliny.

            - Do trójki, imienia Tadeusza Kościuszki. To ta mała szkoła za miastem.

            - Uuuu… poważna sprawa. Musisz się dużo uczyć.

            - No nawet. Chcę się dostać na weterynarię, więc muszę się starać – mówiąc to wyglądała przez okno. Od razu poznała swoją okolicę. Odpięła pas, a gdy samochód się zatrzymał wysiadła. Odwróciła się w stronę chłopaka:

            - Dzięki za podwiezienie. Do zobaczenia innym razem – uśmiechnęła się i ruszyła w stronę domu.  Podeszła do drzwi i z małej kieszonki plecaka wygrzebała klucze. Nim udało jej się dobrać odpowiedni, ktoś dotknął jej ramienia. Podskoczyła ze strachu, przez co upuściła klucz. Po okolicy rozniósł się głośny śmiech mężczyzny.

            - Nie dość, że się obraża i kłamie to na dodatek wszystkiego się boi – chłopak nie był świadomy tego, czego tak naprawdę lęka się dziewczyna. Potężna ręka chłopaka dotykająca jej ramienia przywołała niezbyt przyjemne wspomnienia. Jak na zawołanie zaczęły jej drżeć ręce. Wyswobodziła się z uścisku i uklękła, aby podnieć zgubiony przed chwilą przedmiot.

            - Dalej mnie śledzisz? – spojrzała wrogo na chłopaka, który perfidnie się szczerzył. Blondynka otworzyła brązowe drzwi, a po chwili weszła do przedpokoju gdzie zagrodziła ręką wejście Mateuszowi.

            - Nie mówiłem, że jadę do twojego taty? No cóż, teraz już wiesz – wzruszył ramionami i jak gdyby nigdy nic wszedł do mieszkania, wpierw torując sobie drogę. – Chyba go nie ma. No trudno, będę musiał na niego trochę poczekać. Chyba ci to nie przeszkadza? – zapytał się dziewczyny, która leniwym krokiem przeszła do kuchni.

Czarnowłosy przeszedł za nią do małego pomieszczenia. Lili wyjęła szklankę i z butelki nalała sobie wody. Oparła się o blat, przeczesała ręką swoje włosy, po czym spojrzała na chłopaka.

            - Nie, wcale mi nie przeszkadzasz – odpowiedziała sarkastycznie.

            Mateusz cały czas ją obserwował. Mierząc wzrokiem jej sylwetkę stwierdził, że dziewczyna coraz bardziej go zaskakuje. Z minuty na minutę inaczej się zachowywała. Był ciekawy co kieruje jej zachowaniem oraz tego o czym w danej chwili myśli.

            Kiedy wypiła cały napój, odstawiła szklankę do zlewu, po czym skierowała się w stronę swojego pokoju. Stanęła jeszcze w drzwiach i powiedziała:

            - Tata powinien być za kilka minut. Możesz poczekać na niego tutaj lub w salonie. Rób co chcesz. Woda w kranie jest więc, jeżeli chcesz możesz się napić. Ręce chyba masz.

            - Teraz będziesz wredna? Nawet pogoda się tak często nie zmienia jak twoje zachowanie – dziewczyna nie komentując wypowiedzi chłopaka, przeszła korytarzem do fioletowego pokoju. Usiadła na łóżku i zakryła oczy dłońmi. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. W głębi serca strasznie się bała, a jednak jakaś mała komórka jej ciała lubiła Mateusza. Zaśmiała się przypominając sobie własne zachowanie. „Czemu jestem, aż tak głupia. Teraz na pewno weźmie mnie za kompletną idiotkę” pomyślała.

            Nagle pod wpływem jednej myśli jej ręce zaczęły drżeć, a serce nie wyobrażalnie szybo uderzać o jej płuca. Co jeśli Mateusz będzie rozmawiał z Magdą o niej. Wtedy na pewno ją znienawidzi. Dziewczynie zrobiło się od razu smutno i przykro. Nie chciała tracić kontaktu z osobą, którą chciała z nią rozmawiać.

            - Czym ty się tak martwisz? – Paulina podniosła wzroki, a w drzwiach od swojego pokoju zobaczyła Mateusza. Stał oparty o framugę jak zawsze uśmiechnięty od ucha do ucha. Ubrany tym razem w niebieską kraciastą koszule i czarne spodnie z zainteresowaniem przyglądał się szesnastolatce.

            - Niczym. Muszę odrobić lekcje – odparła. Wstała i podeszła do biurka oraz spojrzała znacząco na chłopaka. Ten zamiast wyjść, wszedł do jej pokoju i podszedł do jej regału z książkami. W głowie dziewczyny włączył się alarm, jego obecność nie była zbyt dobrym pomysłem. Paulina starając się nie zwracać na niego uwagi usiadła na obrotowym krześle i wyjęła z szafki zeszyt z chemii. Przez to, że opuściła dzień w szkole nie miała pojęcia co jest zadane. Musiała trochę poudawać, miała nadzieję, że gdy Mateusz zobaczy ją zajętą wyjdzie z jej pokoju. 

            - Hmmm… nuda…nuda…nuda – głos czarnowłosego jak zawsze był radosny. Wskazując tytuły książek, natychmiast oceniał ich treść. – Co ty czytasz za książki? – wziął do ręki akurat Czynnik miłości autorstwa Anny Łaciny. Przyjrzał się okładce, a następnie zaczął czytać opis z tyłu.

            - Masz coś do tych książek? – dziewczyna odwróciła się w stronę chłopaka, który stał na prawo od biurka.

            - Pokazują bzdury i robią pranie z mózgu.

            - Nieprawda. Ukazują kogoś życie. Z książek można się wiele nauczyć.

            - Tak? Na przykład czego?

            - No nie wiem. Cierpliwości. Pokazują, że po burzy zawsze wyjdzie słońce. Dają odrobinę optymizmu.

            - Pokazują super kolorowe życie i z „ żyli długo i szczęśliwie” na końcu. Takie historie nie istnieją. Po co czytasz jakieś romansidła, są lepsze gatunki – był stu procentowo pewny swoich racji. Dziewczyna czekała, aż będzie kontynuował. Była ciekawa tego co czyta chłopak – Kryminały są o wiele fajniejsze, przynajmniej jest w nich jakaś odrobina prawdy. O na przykład Powiedz prawdę Sophie Hannah, mimo że jest o kobietach i tak jest ciekawe. Przynajmniej coś się dzieje w takich książkach.

            - Nie znasz się i tyle. Będę czytać to co mi się podoba – odwróciła się w stronę zeszytu uważając rozmowę za zakończoną.

            - Jak tam chcesz. Polecam ci dobre egzemplarze. – Mateusz wychodził już zostawiając za sobą zapach perfum, ale odwrócił się w drzwiach – Może zamiast czytać wyszłabyś gdzieś do ludzi?

            - Nie widzę takiej potrzeby – Lili spojrzała na niego wzrokiem typu „daj mi już spokój” .

            - Zastanów się. Na przykład teraz w sobotę w parku będzie festyn żegnający lato. Mój kolega będzie miał koncert, może przyjdziesz? – dziewczyna poczuła dziwne ciepło w sercu. Nie miała pojęcia czemu zaprasza akurat ją.

            - Festyn żegnający lato? Od kiedy w naszym mieście organizowane są jakieś festyny?

            - Od około czterech lat – zaśmiał się chłopak. Dzięki Pauli miał coraz lepszy humor tego dnia. – Ty naprawdę jesteś z jakiegoś innego świata. Rodzice zamykają cię w pokoju, czy co?

            - Możesz przestać w końcu ze mnie żartować? Już ci mówiła, że mnie to nie bawi.

            - Dobra jak chcesz. To przyjdziesz? – chłopak przyglądał się badawczo licealistce.

            - Nie wiem zobaczę muszę się uczyć – odpowiedziała pewnym tonem. W tym momencie usłyszeli trzaśnięcie drzwiami i kroki w dalszej części domu.

            - Paulina był tu może Mateusz?! – zawołał donośnie Marek.

            - Jestem tutaj proszę pana! – odpowiedział chłopak, a następnie wyszedł z pokoju dziewczyny bez pożegnania. Paula odetchnęła z ulgą i zabrała się do czytania chemii. Nagle w jej drzwiach pojawił się jej tata, wyglądał lepiej niż rano. Choć jego mina nie była za wesoła.

            - Teraz wychodzę ale jak wrócę musimy sobie poważnie porozmawiać. Dzwoniła do mnie twoja wychowawczyni.

Zielonooka zaklęła pod nosem. Wiedziała, że jej się oberwie.

***

I co jak się podoba? 

Jak myślicie jak przebiegnie rozmowa Pauli z tatą?

Liczę na wasze komentarze, są one dla mnie motywacją.

Przy okazji dziękuję za te, dodane do tej pory.

Rozdział z dwiema dedykacjami.

Znowu dla Natalii, która jest najlepszym pomocnikiem przy opowiadaniu.

Oraz dla mojej kochanej córki - dla ciebie jest ten Wojtek.

Pozdrawiam

Do soboty