Rozdział 3

            Wieczorem, gdy dziewczyna w końcu mogła być sama, zamknęła się w łazience, gdzie nikt nie mógł jej przeszkodzić. Szybko zdjęła z siebie ubranie i weszła pod prysznic. Zimna woda, odprężyła jej spięte ciało. Ten dzień nie miał tak wyglądać. Paulina nie powinna rozmawiać z Mateuszem, a tym bardziej o Niej. Oparła się plecami o zimne kafelki, po czym zsunęła się i usiadła w brodziku. Pociągnęła kolana i oparła na nich głowę. Lecąca woda zagłuszyła jej płacz, oraz rozmyła łzy.

Płakała przypominając sobie to co przeszła, mimo że pierwszego dnia wakacji przyrzekła, że nie będzie do tego wracać. Nie umiała. Te wszystkie sprawy były zbyt świeże. Przypominała sobie każdy dzień, który w nieświadomy sposób zapamiętała. Oczywiście były to te najgorsze.

Wszystko zaczęło się w grudniu, gdy Zalewska uczęszczała do pierwszej klasy gimnazjum. Trudno to sobie wyobrazić, ale była wtedy pełną pogody ducha, pewną siebie osobą. Miała jedną najlepszą przyjaciółkę i wielu znajomych, z którymi kochała spędzać czas. Nic nie zapowiadało tego, co miało się stać.

Gdy do jej klasy przeniósł się Piotr Walewski zaczął się koszmar, w którym blondynka musiała uczestniczyć każdego dnia. Magda Wojtkowska- jej ówczesna przyjaciółka- zakochała się w chłopaku o czekoladowych oczach i czarnych długich włosach. Niestety z wzajemnością. W czasie gdy para coraz bardziej się do siebie zbliżała, tak przyjaźń i relacje między dziewczynami słabły. Piotrek zabraniał Magdzie spotykania się z Paulą, a ta druga nie widziała, w tym przez pewien czas, nic złego.

- Nie będziesz przyjaźniła się z tą grubą świnią, rozumiesz? Takie pasztety jak ona powinny być zamykane w osobnych budynkach. Jeżeli chcesz abym cię szanował, nie zbliżysz się do niej. – głos Walewskiego huczał ciągle w głowie zielonookiej.

Nie powinna tego wtedy słyszeć, nie powinna w tamtym momencie wchodzić do szkolnej łazienki. Już w drzwiach usłyszała płacz i kogoś krzyk, jednak strach nie pozwolił jej przejść dalej. Nie była w stanie iść pomóc swojej przyjaciółce, która najnormalniej w świecie była szantażowana przez swojego chłopaka. Dziewczyna myślała, że lepiej będzie, jak nie zacznie się mieszać w sprawy tej dwójki. Jak bardzo się myliła. Od tego felernego zdarzenia w toalecie, Magda zaczęła unikać przyjaciółki, a co gorsza wyśmiewała ją w każdej nadarzającej się sytuacji. Od niej przeszło na całą klasę. Nie było dnia, kiedy w stronę Pauliny nie padłyby obraźliwe teksty. Po pewnym czasie zaczęły padać także groźby. Jednak blondynka dalej uważała, że wina była po jej stronie. „Przecież jestem brzydka. Mają prawo tak mówić.” myślała.

Z dnia na dzień, nastolatka coraz bardziej zamykała się w sobie. Traciła zaufanie do ludzi, nie chciała do nikogo wychodzić. Stała się dziwadłem i pośmiewiskiem całej szkoły. Wszyscy omijali ją szerokim łukiem, nikt nie miał ochoty z nią rozmawiać. Nauczyciele nie zauważali tego lub starali się nie okazywać tego, że o tym wiedzą. Uważali, że to tylko dziecinne zabawy. Tak minęła dwa lata gimnazjum.

Najgorsze miało jednak dopiero nadejść.

Był zimowy wieczór, zapłakana Paulina wracała pieszo do domu. Gdy dzieliły ją dwie ulice od mieszkania, odetchnęła z ulgą, że ten dzień już się prawie skończył. Tymczasem ktoś niespodziewanie zasłonił jej oczy. Drugą ręką wciągną ją w ciemny zaułek pomiędzy blokami.  Była w za dużym szoku, by zareagować, strach sparaliżował jej całe ciało.

- Hej kotku. – uśmiechnął się wysoki chłopak chytrym uśmiechem. Zielonooka zobaczyła jego ohydne, czarne oczy, w których czaiła się satysfakcja. Rozpoznała w nim starszego kolegę Piotrka – Może się trochę pobawimy? – zapytał, rysując drogę, palcem po policzku dziewczyny, po czym zjechał ręką w dół i rozpiął jej puchową kurtkę.

- Puszczaj mnie! –krzyknęła i spróbowała się wyrwać, jednak jej napastnik tylko się zaśmiał i popchnął ją na ścianę. Ból sprawił, że dziewczyna upadła. Chłopak tylko podszedł do niej i przysiadł na jej obolałym ciele. Odgarnął jej włosy z twarzy i popatrzył w jej pełne wrogości oczy. Dziewczynie w głowie świdrowała tylko jedna myśl: „Przeżyć”. W czasie, gdy czarnooki zaczął przybliżać się coraz bardziej do gimnazjalistki, ona dłońmi błądziła po podłożu. Szukała jakiegokolwiek narzędzia, którym mogłaby się obronić. Nagle w jej ręce wpadł duży kamień. Nie zastanawiając się długo zamachnęła się celując w swojego przeciwnika. Uderzyła go w ramię, przez co ten się zachwiał. To dało jej czas na przygotowanie kolejnego ciosu. Wtedy dostał w obojczyk, z bólu odchylił się do tyłu, dzięki czemu dziewczyna mogła wysunąć prawą nogę i wycelować nią w brzuch mężczyzny. Szybko obróciła się na plecy i czym prędzej podniosła się na nogi. Nie odwracając się, zaczęła biec przed siebie. Łzy spływały ciurkiem po jej policzkach, głowa była ciężka od nadmiaru emocji, a całe ciało trzęsło się niczym galaretka.

Paulina biegła całą drogę do domu, gdy do niego dotarła od razu wbiegła do łazienki, gdzie zamknęła się na cztery spusty. Usiadła wtedy na kafelkach i zalała się płaczem. Brzydziła się siebie, miejsc, gdzie ją dotknął. To wtedy pierwszy raz pomyślała o skończeniu tego wszystkiego. Uznała, że i tak nikt by się tym nie zmartwi. Matka akurat była w pracy na nocnej zmianie, a ojciec pewnie gdzieś z kuplami opijał „ważny” mecz. Zmęczona i roztrzęsiona zasnęła na przyjemnie, zimnej podłodze.

Po tym zdarzeniu przez dwa tygodnie udawała chorobę, przez którą nie mogła iść do szkoły. Czemu się wtedy nie zabiła? Była także za słaba na to, nie umiała tego dokonać. Po czternastu dniach poszła do szkoły z nadzieją, że jakoś będzie. Przez to, że była w połowie trzeciej gimnazjum uznała, że nie ma sensu zmieniać szkoły. A zresztą zasłużyła sobie na te wszystkie ośmieszenia, była nikim. Człowiekiem, którego tak naprawdę nikt nie chciał, nawet ona.

Choć do zakończenia roku szkolnego, nie wydarzyło się nic tak strasznego jak w tamten felerny zimowy wieczór, Paulina i tak ciągle była poniżana, ośmieszana i szantażowana. Wszystkie te dni wypaliły straszny strach do ludzi w dziewczynie. Zmieniły ją w zamkniętą i nie ufną postać, którą przerażały nawet zakupy. Zmianę tą zauważył jedynie Marek. Niestety nie wiedział jak ma pomóc córce. Myślał, że może zerwała z chłopakiem. Nawet nie wyobrażał sobie, jaka była prawda…

I gdy dzisiejszego dnia padło imię Magdy, wszystkie rany zostały rozdrapane oraz na nowo zaczęły krwawić. Dlatego także tak zareagowała gdy matka wypowiedziała nazwisko „Wojtkowski”. Wiedziała, że to brat jej byłej przyjaciółki. Była wściekła na tatę, że musiał zatrudnić akurat jego.

***

            Kolejne dni mijały, bardzo spokojnie. Większość czasu Paulina spędzała w szkole, co sprzyjało jej znajomości z Olą. Dziewczyny coraz bardziej się dogadywały oraz dzieliły coraz więcej wspólnych tematów. Szły akurat parkiem i rozmawiały na temat swoich hobby. W sumie to częściej mówiła Aleksandra, jednak blondynce w żaden sposób to nie przeszkadzało.

- Lubię śpiewać jednak nie mam do tego żadnego talentu, moi rodzice zawsze każą mi być cicho. Według nich śpiewam jak słoń – uśmiechnęła się czarnowłosa.

- Czemu jak słoń? Słonie nie śpiewają.

- Przecież to są takie żarty. Ej no, rozchmurz się! Zawsze jesteś taka poważna? – przystanęła ta chudsza i spojrzała pełnym wyrzutów spojrzeniem na Paulinę.

- Przepraszam. Nie, nie jestem. No jasne, że żarty. Trochę się zamyśliłam. Jeszcze raz przepraszam. – zielonooka także stanęła oraz spoglądała w dół na piaszczystą drogę, jak zwykle czuła się wszystkiemu winna. Miała wrażenie, że zmusza swoją towarzyszkę do przebywania ze sobą. Ta jednak podeszła to Pauliny i bez większych przeszkód, przytuliła smutną koleżankę. Blondynka była zdziwiona gestem Oli, jednak nie narzekała na to co się stało. Dawno nikogo nie przytulała.

- Jeżeli będziesz chciała zawsze możesz się wygadać. Widzę, że coś cię gryzie. Może wtedy poczujesz się lepiej? Wiem, że cały czas cię zagaduję, ale uwierz mi na słowo umiem też słuchać.

- Okey zapamiętam twoją obietnicę, teraz już muszę wracać do domu. Miło był się z tobą przejść – powiedziała Lili, odgarniając swoje proste włosy na prawe ramię.

- Do zobaczenia w poniedziałek. – dziewczyny pożegnały się, po czym każda ruszyła w swoim kierunku.

Po wejściu do domu Paula, zdjęła czarne trampki i skierowała się w stronę swojego pokoju. Była zmęczona i chciała się położyć spać.

- Paulina, poczekaj chwilkę – głos matki przywołał dziewczynę do porządku. Cofnęła się do zielono-niebieskiego salonu gdzie na czarnej kanapie siedział Marek i Sylwia. Obydwoje mieli przerażenie wymalowane na twarzy. Widząc to młoda Zalewska powoli przeszła przez pomieszczenie i usiadła w twardym, lecz wygodnym fotelu.

- Musimy ci coś z mamą przekazać – odezwał się czarnowłosy mężczyzna.

- Coś się stało? – głos Pauli był zdenerwowany i zdziwiony.

- Twoja mama…

- Kochanie ja to powiem, dobrze? – Sylwia spojrzała na swojego męża. Ten przyzwalająco skinął głową. – Paulinko, kochanie otóż…

***

Mam nadzieję, że się podoba. Dodaję w biegu, więc pewnie są błędy.

Tym razem dedykacja dla Natalii <3 dziękuję za rysunki, betowanie i wszystko. 

Zapraszam do komentowania i  obserwowania.

Kolejny rozdziała pojawi się może szybciej niż w sobotę.

Pozdrawiam Kilulu